Vloed
In nadagen zaten we onder
door de wind geschoren bomen.
We keken uit over verschoten rozen
al bijna kwijt geraakt aan de tijd.
We kusten elkaar kleur op de wangen
weg van de pijn van uitgebloeid zijn.
We maakten selfies om voort te bestaan.
Doof hielden we ons voor het driemaal kraaien.
We wilden niet weten dat we niet meer waren
dan een vlekje in het oog van het landschap.
Het begon te waaien, we negeerden
de wind op onze huid, bleven blind
voor schuimkoppen aan de horizon.
Niet veel later kwam het water.
SASKIA VAN LEENDERT
Ongepubliceerd gedicht, t/m 1 september 2024 te lezen en te beluisteren bij Kunstenfestival Watou.
