Bloemen in overvloed in onze tuin op Sicilië, maar geen snijbloemen. Geen bloemen dus voor in de vaas. Die zijn zeker in september ook bij de bloemisten nauwelijks te betalen, want dan is de alles verzengende zomer nog in volle gang. De enige plek waar je voor een paar euro’s snijbloemen kunt kopen, is het kerkhof. In het kleine stadje waar we woonden, stonden bij het kerkhof het hele jaar door drie of vier bloemenkraampjes, waar vooral hele mooie gladiolen werden verkocht. Gladiolen en de dood gaan hier hand in hand. Zoals ze dat in vroeger dagen al deden bij de gladiatorengevechten in de Romeinse arena’s. De dood of de gladiolen was het toen. Nu is het: de dood en de gladiolen, de bloemen van de dood.

Over de dood gesproken. Wie naar Sicilië verhuist, wordt doorgaans heel oud, maar ook op dat eiland ga je op een gegeven moment gewoon dood. En wat moet je dan als je daar als buitenlander woont? We hebben het daar eens met vrienden over gehad. Ik zie ons nog zitten in de tuin. Een gesprek over alledaagse dingen. Missen jullie de kinderen en kleinkinderen niet? Vinden jullie het hier in de zomer niet te warm en in de winter niet te koud? Willen jullie hier voor altijd blijven wonen?

Over die laatste vraag hebben mijn vrouw en ik het nog nooit gehad. Tot aan dit gesprek in elk geval niet openlijk, maar ik heb er wel degelijk over nagedacht en ik weet zeker dat hetzelfde voor mijn vrouw geldt.

“Als we hier blijven wonen dan zullen we hier ook een keer doodgaan”, zeg ik.

“En wat dan?”, vraagt een van de vrienden. “Laten jullie je dan hier begraven of cremeren of moeten jullie lijken terug naar Nederland?”

“Ik weet het eigenlijk nog niet zo goed”, zeg ik. “Ik wil hier wel blijven wonen en honderd jaar worden, maar of ik hier ook dood wil gaan?”

“Ik wil hier niet begraven worden en ik wil hier zelfs niet doodgaan”, zegt mijn vrouw beslist. Maar ja, als je daar zo zeker van bent, wanneer besluit je dan om terug te gaan naar Nederland?

Wij hebben die vraag gelukkig niet in de praktijk hoeven te beantwoorden, want het is nu alweer bijna twee jaren geleden dat we, gedwongen door ziekte en de slechte gezondheidszorg op Sicilië, weer in Nederland zijn komen wonen. En we zullen hier blijven.

Maar er blijft iets knagen. Ik wil eigenlijk terug naar het eiland, al is het na mijn dood. Wil iemand ervoor zorgen dat mijn as na de crematie naar Sicilië wordt gevlogen (kan gewoon als handbagage) en daar ergens aan de rand van de weg op een onopvallende plek wordt uitgestrooid? Een bos gladiolen erbij en heel Sicilië zal weten dat daar een betreurd, maar tevreden restje mens ligt.