Hoe moet ik het uitleggen aan al wie mij lief is? Aan mijn vrouw, mijn kinderen, mijn kleinkinderen, mijn vrienden en kennissen: dat ik weer eens overmand wordt door het verlangen naar Sicilië. Al waren ze me nog zo dierbaar, maar aan mijn overleden ouders denk ik hooguit een paar minuten per week. Aan Sicilië zeker een half uur per dag.
Het is geen romantisch verlangen naar een ver, onbereikbaar eiland, nee het is veel schrijnender. Zoiets als de pijn om een verloren (ge)liefde. Van alles probeer ik eraan te doen om het eiland uit mijn hoofd te bannen, maar het lukt me niet. Denk ik aan Sicilië dan zie ik mezelf daar in en rond het huis lopen, zomer en winter in de weer, me druk maken om de landelijke en plaatselijke politiek, genieten van de producten van het seizoen, tevreden kijken naar de heuvels aan de overkant. En ik zie me staan en zitten op plekken die ik ken als mijn broekzak.
Dat soort eenvoudige dingen. Ik geef meteen toe dat dat geen wereldschokkende herinneringen zijn en dat ik die met een beetje goede wil ook wel uit mijn geheugen zou moeten kunnen wissen. Maar nee.
Bijna tweeënhalf jaar zijn we nu alweer terug in Nederland, maar mijn integratie hier is slecht verlopen. Nog altijd heb ik geen abonnement op een regionale krant, maar ik lees via internet wel de regionale kranten van Sicilië. Op mijn twee laptops staan als bureaublad geen leuke foto’s van mijn kleinkinderen maar van de tuin op Sicilië. Wanneer ik wijn koop kijk ik altijd eerst of er ook Siciliaanse wijnen worden aangeboden. Heb ik nieuwe olijfolie nodig dan moet die uit Sicilië komen, anders smaakt het eten niet.
Het kan nog gekker: ik heb gisteren een hele middag via Street View van Google Earth de omgeving van mijn huis en woonplaats op Sicilië bekeken. Als een kind zo blij legde ik de weg af van de zee naar mijn huis en ik herkende alles. Kijk, daar heb je de kathedraal en als ik hier links afsla rij ik langs de winkel waar ik mijn brood haal en daar ligt mijn krantenzaak. Rechts zie ik het ziekenhuis en dan rij ik de slingerberg naar boven totdat ik bij mijn huis aankom. En het opwindendste van alles is dat ik weet wanneer die beelden zijn gemaakt. Ik stond in de tuin te werken toen de auto langs kwam die de opnamen maakte. Op de beelden ben ik helaas niet te zien. Ze hebben me gewoon uitgegumd. Jammer, want nu kan ik niet naar de mensen in de wereld zwaaien.
In Nederland leid ik een redelijk comfortabel bestaan. En Sicilië is al tientallen jaren failliet. Een oneerlijke strijd, maar diep in mijn hart zou ik meteen willen ruilen met een Siciliaan. Een beetje welgestelde Siciliaan. Dat dan weer wel.
