Het tomatencircuit
Wie uitbundig wil zonnen aan zee, die kan op Sicilië prima terecht. Ik hou er niet echt van. Ik ben een echte Nederlandse zeezwemmer. En dat kan hier heel goed van eind april tot eind oktober. Het seizoen zit er dus bijna weer op.
We wonen ongeveer twintig minuten rijden van zee in de buurt van Pachino en dat is de zuidelijkste punt van Europa (als we een paar eilanden niet meerekenen). Tunis, Algiers en Tanger liggen noordelijker dan Pachino.
We liggen dus aan de laatste mem van Europa en dat is te merken. Werk is er nauwelijks, toeristen komen hier alleen als ze verdwaald zijn. Er is in Pachino dan ook niets te beleven. Mooi pleintje met een kiosk en een paar ijssalons, dat is het. Maar Pachino heeft wèl wereldberoemde tomaatjes (‘ciliegini di Pachino’), die onder plastic worden geteeld en die in alle toprestaurants worden gebruikt. Vraag maar eens aan de baas van restaurant ‘Mediterraneo’ aan de Rechtstraat in Maastricht.
En Pachino heeft een aantal prachtige satellietdorpjes, waarvan Marzamemi het stralendste is. Althans: in voor- en najaar (nu dus). In de zomer is het er een mierennest van Italianen die er vooral in de avonduren hun vertier komen zoeken. Een beetje brutaal en soms angstaanjagend, terwijl het er in andere seizoenen zò sereen is dat de liefde er vanzelf opbloeit.
Omdat we hier zo zuidelijk liggen, noemt onze huisbaas ons steevast ‘de Afrikanen van Europa’. Hij beseft zelf waarschijnlijk niet hoe schrijnend die opmerking is. In Pachino worden jaarlijks tienduizenden echte Afrikanen aan land gezet en in opvangcentra ondergebracht. Meestal worden hun gammele boten door de Italiaanse kustwacht al in de buurt van het eilandje Lampedusa gesignaleerd en uit het water gehaald. De burgemeester van Lampedusa liet zich onlangs ontvallen dat het wel lijkt of de Afrikaanse vluchtelingen in hun eigen land worden opgehaald om ze vervolgens in Zuid-Italië op te vangen. Terwijl hij, de burgemeester, geen geld genoeg heeft om fatsoenlijke schoolgebouwen voor zijn Italiaanse kinderen te onderhouden.
Worden de bootvluchtelingen niet bij Lampedusa onderschept dan komen ze meestal ergens in de buurt van Pachino uit. Het gebeurt regelmatig dat er gewoon een boot uit zee komt aanvaren. Van afstand lijkt het een vissersboot of een pleziervaartuig. Dichter bij het strand zie je de donkere lichamen die als standbeelden versteend in de boten zitten. Worden ze niet opgepakt, dan verdwijnen ze meestal snel in het tomatencircuit van Pachino en omgeving, waar bovengenoemde ‘ciliegini’ worden geteeld.
Wie aankomt, heeft geluk gehad. Ik hoor huiveringwekkende verhalen over tientallen, honderdtallen doden die onderweg overboord worden gegooid en die nooit meer worden gevonden. Pas droomde ik dat ik tijdens het zwemmen in zee tegen een dood, zwart lichaam stootte. Vanaf dat moment vind ik het zwemmen in zee een stuk minder aangenaam. Is er iemand die mij van die droom kan verlossen of moet ik gewoon tot volgend seizoen wachten?
Wie uitbundig wil zonnen aan zee, die kan op Sicilië prima terecht. Ik hou er niet echt van. Ik ben een echte Nederlandse zeezwemmer. En dat kan hier heel goed van eind april tot eind oktober. Het seizoen zit er dus bijna weer op.
We wonen ongeveer twintig minuten rijden van zee in de buurt van Pachino en dat is de zuidelijkste punt van Europa (als we een paar eilanden niet meerekenen). Tunis, Algiers en Tanger liggen noordelijker dan Pachino.
We liggen dus aan de laatste mem van Europa en dat is te merken. Werk is er nauwelijks, toeristen komen hier alleen als ze verdwaald zijn. Er is in Pachino dan ook niets te beleven. Mooi pleintje met een kiosk en een paar ijssalons, dat is het. Maar Pachino heeft wèl wereldberoemde tomaatjes (‘ciliegini di Pachino’), die onder plastic worden geteeld en die in alle toprestaurants worden gebruikt. Vraag maar eens aan de baas van restaurant ‘Mediterraneo’ aan de Rechtstraat in Maastricht.
En Pachino heeft een aantal prachtige satellietdorpjes, waarvan Marzamemi het stralendste is. Althans: in voor- en najaar (nu dus). In de zomer is het er een mierennest van Italianen die er vooral in de avonduren hun vertier komen zoeken. Een beetje brutaal en soms angstaanjagend, terwijl het er in andere seizoenen zò sereen is dat de liefde er vanzelf opbloeit.
Omdat we hier zo zuidelijk liggen, noemt onze huisbaas ons steevast ‘de Afrikanen van Europa’. Hij beseft zelf waarschijnlijk niet hoe schrijnend die opmerking is. In Pachino worden jaarlijks tienduizenden echte Afrikanen aan land gezet en in opvangcentra ondergebracht. Meestal worden hun gammele boten door de Italiaanse kustwacht al in de buurt van het eilandje Lampedusa gesignaleerd en uit het water gehaald. De burgemeester van Lampedusa liet zich onlangs ontvallen dat het wel lijkt of de Afrikaanse vluchtelingen in hun eigen land worden opgehaald om ze vervolgens in Zuid-Italië op te vangen. Terwijl hij, de burgemeester, geen geld genoeg heeft om fatsoenlijke schoolgebouwen voor zijn Italiaanse kinderen te onderhouden.
Worden de bootvluchtelingen niet bij Lampedusa onderschept dan komen ze meestal ergens in de buurt van Pachino uit. Het gebeurt regelmatig dat er gewoon een boot uit zee komt aanvaren. Van afstand lijkt het een vissersboot of een pleziervaartuig. Dichter bij het strand zie je de donkere lichamen die als standbeelden versteend in de boten zitten. Worden ze niet opgepakt, dan verdwijnen ze meestal snel in het tomatencircuit van Pachino en omgeving, waar bovengenoemde ‘ciliegini’ worden geteeld.
Wie aankomt, heeft geluk gehad. Ik hoor huiveringwekkende verhalen over tientallen, honderdtallen doden die onderweg overboord worden gegooid en die nooit meer worden gevonden. Pas droomde ik dat ik tijdens het zwemmen in zee tegen een dood, zwart lichaam stootte. Vanaf dat moment vind ik het zwemmen in zee een stuk minder aangenaam. Is er iemand die mij van die droom kan verlossen of moet ik gewoon tot volgend seizoen wachten?
