Kunstenaar MAT VAN DER HEIJDEN reflecteert in zijn wekelijkse Bits over leven en werk.
Soms herken ik me in een lied of gedicht, terwijl het geheel niet in mijn persoon geschreven is. Zelfs de inhoud staat mijlen ver bij me vandaan en toch stap ik er zo, zonder aarzelen in. “You need to learn to feel sad, without being sad”, citeerde Laurie Anderson haar Boeddha-leraar al op haar CD “Heart of a dog”.
Is het empathie, fantasie of simpelweg dagdromen? Of is het de melodie, het ritme, de klankkleur in mijn hoofd? Raakt het wellicht toch ergens mijn persoon, al was het maar in een ver, ver verleden?
Vanaf zijn ligkussen, kijkt Laika me even vragend aan. Over zijn kastanjebruine ogen groeit gestaag een blauwgrijze staar. Het is rond drie uur in de middag; ik heb werkelijk geen idee wat hij van me verwacht.
Wellicht moet ik de wereld maar gewoon op me af laten komen.

Mat van der Heijden, Wachten op signalen, 2020, potlood-papier
32,5-25 cm