Wie beweegt, verlangt naar iets anders dan zichzelf

en één aan de Canal Grande. Ze zijn eenvoudig, primitief zelfs: A5-lijntjes met een zacht potlood. In enkele minuten opgezet. Fors, krachtig, brutaal. Lijnen en arceringen die eerder suggereren dan tonen. Ik hou het bewust puur.>> Potloodschets van de Canal Grande Ik bezoek er ook het Guggenheim. Fijn om daar opnieuw het schilderij Au Vélodrome van Jean Metzinger tegen te komen. Daarna trek ik verder naar Bologna, waar ik logeer bij kunstenares en docente Giovanna Caimmi (www.giovannacaimmi.it). Ze rondde net haar doctoraat af aan de MAD-faculteit in Hasselt. Haar onderwerp: Dubbelspoor—een artistieke overgang op de verweerde huid van Europa. Over de beweging van kunstenaars tussen Noord en Zuid, en omgekeerd. ‘Wie beweegt, verlangt naar iets anders dan zichzelf’, schrijft ze – het is precies wat je vindt op een hogere of lagere breedtegraad. Een toepasselijkere gastvrouw kon ik me niet voorstellen. >> Giovanna Caimmi in haar werkkamer in Bologna Au Vélodrome van Jean Metzinger Bologna is ook de stad van Giorgio Morandi, een van mijn lievelingskunstenaars. In 2018 maakte ik de reeks Le Mal Des Fleurs, waarin ik details uit zijn werk verwerkte als uitgangspunt voor mijn schilderijen. Ik ga met Giovanna naar de opening van een expositie van de Amerikaanse kunstenaar Ross Bleckner in Galerie Mazzoli in Modena. Altijd boeiend om even te proeven van de lokale kunstscene. Het ‘proeven’ blijft symbolisch, er is geen drankje te bekennen. Dat zijn wij Bourgondiërs wel anders gewend… Na Bologna trek ik naar Rimini, aan de Adriatische kust, voor een vierdaags verblijf ik in het achterland, in een B&B tussen de olijfbomen waarvan de kronkelende stammen en takken me blijven fascineren. Ze doen me denken aan de wintereiken uit Genk, de bomen die model stonden voor mijn reeks The Struggler, drie jaar geleden te zien in het Emile Van Dorenmuseum. Hier in de buitenlucht maak ik een reeks houtskoolschetsen van olijfbomen. Symbolische bomen, geladen met geschiedenis en karakter. Onderweg op de fiets maak ik ook olieverfschetsen. Maar voor mijn vertrek uit Rimini wil ik nog een laatste schets maken van de Ponte di Tiberio, waar Turner ooit ook werkte. Ik maak een foto van een groep toevallig passerende jongeren, die ik als titel La Meglio Gioventù meegeef, naar de onvergetelijke film van Marco Tullio Giordana uit 2003. >> Fotografische ode aan La Meglio Gioventú Olieverfschetsen in het achterland van Rimini Ik vervolg mijn weg zuidwaarts langs de kust, richting Ancona. Ik kies voor de schilderachtige kustweg La Strada Panoramica Adriatica, die zich door het Parco Naturale Monte San Bartolo slingert tot in Pesaro. Ik blijf een tijdje hangen in het achterland van Ancona, in de provincie Le Marche. Het golvende landschap, de landbouwvelden en de pittoreske dorpjes op de heuvelruggen zijn ronduit schilderachtig. Ik werk verder aan mijn houtskoolschetsen van olijfbomen, en maak aquarellen en olieverfschetsen op paneel. De verzengende hitte dwingt me om vroeg in de ochtend en laat op de avond te werken. >> Opdrogende aquarellen in de Lancia Flavia Op een maandagochtend vóór zonsopgang vertrek ik richting Rome waarbij ik zoveel mogelijk de oude Romeinse route, de Via Flaminia, volg. Een symbolische tocht ook, met mijn trouwe Flavia. Het doet me goed door de Apennijnen te rijden, imposante berglandschappen met een dramatiek die me raakt. Inmiddels verblijf ik in de buurt van Narni, in Umbrië, zo’n honderd kilometer boven Rome, volgens Wikipedia het geografische middelpunt van Italië. Het stadje ademt geschiedenis en kunst. Ook Turner werkte hier, net als Corot en vele anderen. Ze hebben hier zelfs een heuse Turner Tour in de stad. Die wil ik verkennen, voordat ik verder trek naar Rome.