Woorden naar je hand zetten

de mannen van stavast in de jury even niet van terug. Ze hoorden haar tokkelen en kraakhelder zingen over de liefde. Hoorden dat Maaike Ouboter (1992) woorden naar haar hand durft te zetten: ‘ik mis je, ik gris je, ik smoor je, bevroor je, verlos en verloor je.’ Het klonk eerlijk en doorleefd, dat ze beide ouders op jonge leeftijd verloor zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. Net als de alleszeggende titel van de cd die erop volgde: En hoe het dan ook weer dag wordt. Maar zwaar wil ze het beslist niet maken. Ze koestert het licht chaotische meisje in zichzelf dat op haar fantasie de wereld in fladderde. Verwonderen, ontdekken, onderzoeken, het zijn allemaal woorden die ze in haar mond neemt om haar liedjes te duiden. “Ik vind het lastig om precies te zeggen waar mijn liedjes over gaan. Ik denk dat ik zoek naar de balans tussen vrijheid en geborgenheid, werkelijkheid en fantasie.” Maaike Ouboter had het gevoel dat haar tournee die in 2015 te snel was afgelopen. Afgelopen voorjaar nam ze vooral tijd voor zichzelf, ze schreef enkele gedichten en maakte notities voor verhalen die ze straks wil vertellen tussen haar liedjes door. Veel nieuwe liedjes zijn er nog niet bij gekomen, al probeert ze samen te schrijven met Joost Zweegers van Novastar die haar eerste plaat produceerde en haar vaste gitarist Bernard Gepken. Daarbij probeert ze zichzelf zo weinig mogelijk druk op te leggen. “Ik voel dat ik ruimte nodig heb om mezelf te ontwikkelen, en de muziek ontwikkelt automatisch mee.” Natuurlijk zal ze altijd dat meisje blijven dat op televisie Gielen Beelen en Eric Corton ontroerde. Krijgt ze daar geen tabak van? “Dat was een heel mooi moment maar daarna zijn er nog zoveel mooie momenten bij gekomen. Het wordt er niet minder mooi op, er gebeuren andere dingen.” Maaike Ouboter speelt op 16 december in Theater Heerlen.