Michelle Bracke (1983), stadsdichter van Heerlen, schrijft omdat ze anders verstopt raakt met woorden. Ze begon ooit een dagboek en betrapte zichzelf op leugens, althans, ze poetste de werkelijkheid op met de mooiste taal die ze kon vinden. Voor een eigen dichtbundel acht ze zichzelf nog niet klaar, maar als stadsdichter zal ze haar geboortestad met woorden straffen en belonen. Tegelijkertijd wil ze ook poëtisch schrijven over het kleine en het onbeduidende. Het is wel een beetje een breuk. “Tot nu toe zijn mijn gedichten vrij donker. Als stadsdichter wil ik toegankelijker en vrolijker zijn. Ik ben geen grafdichter.”
Foto: Perry Schrijvers
