ZL-medewerker LEON VERDONSCHOT ontvangt elke zondag om 17 uur een muzikant in zijn talkshow Quarantalks, live vanuit de Muziekgieterij in Maastricht. Vanaf morgen ook te zien via de Fb-pagina van Zuiderlucht. Een voorproefje.
De term alleskunner wordt wat al te gemakkelijk gebruikt voor mensen met maar dan één talent, maar Frans Pollux, stadsdichter van Venlo tót Venlo massaal koos voor Geert Wilders, is het wel degelijk: schrijver, columnist, programmamaker, sinds deze week podcastmaker, presentator, liedjesschrijver en misschien uiteindelijk voorál: muzikant.
Zo, als muzikant, verkocht hij onlangs Carré uit. 1756 rode stoelen aan de Amstel gevuld met Limburgers: krijg het maar eens voor elkaar.
Als schrijver publiceerde hij tot nu toe één roman: Het Gelijk van Heisenberg. Bejubeld in onder meer de Volkskrant, deze ambitieuze, lijvige roman over een ambtenaar van het departement Fiscaliteit en Vrijhandel. Tien jaar geleden ook inmiddels, maar het blijft Pollux trekken, de fictie. Toen ik een paar jaar geleden een bundel samenstelde met verhalen over (lees: odes aan) Bruce Springsteen, was Frans Pollux de enige van de 29 auteurs die koos voor fictie. De opening van zijn verhaal:
‘Toen Bruce Springsteen me belde om nog één keer een pilsje te doen, baalde ik dat ik zoveel ruimte had in mijn agenda. Een smoesje vind ik te vergoelijken, maar als ik er drie achter elkaar moet verzinnen, fungeert mijn geweten als stoorzender. Het was een ritueel: ik mompelde dat ik het druk had, zijn gebruikelijke enthousiasme blies alles weg, inclusief mijn tegenwerping. Springsteen stelde een dinsdagavond voor, bij mij. Ik zei dat ik het tijdstip acceptabel vond, maar dat ik toevallig bij hem in de buurt moest zijn voor een andere afspraak. Liever een flinke rit dan The Boss in mijn woonkamer. Als hij eenmaal op de praatstoel zit, krijg je hem er met geen gaap meer uitgejaagd.’
Zondag is Pollux te gast in Quarantalks, om te zingen. Hopelijk zingt hij ook het nummer dat hij schreef bij zijn podcast De laatste dans. Ook De letsten dans gaat over de Roermondse stemgast van een café die van de ene dag op de andere was verdwenen, en van wie Pollux zich afvraagt of hij nog leeft, en zo ja waar. Die Uwe is het hoofdpersonage van een losjes bluesy nummer, met een mysterie als kern: ‘Örges op de waereld moetse zien.’
