Tijdens de zomer van 2024 kreeg kunstenares Maaike Leyn in het natuurgebied De Maten bij Genk een déjà vu, het gevoel dat ze er al eens eerder was geweest. 

Het bleek te kloppen. Rond 1980 had ze als kind gespeeld in speeltuin De Hengelhoef, ze herinnerde zich op de rug van een enorme nepgiraffe te hebben gezeten vanwaar een glijbaan leidde tot een klinkende plons in het zwembad. 

44 jaar later legde ze die herinnering vast in Ook ik ga op expeditie, een kind op de rug van een geblokte giraffe in een veenlandschap, en plaatste ze zich in de traditie van kunstenaars en natuurvorsers die vanaf midden 19de eeuw naar Genk kwamen vanwege het fascinerende veenlandschap en de Kempische horizon. 

Leyn maakte het werk tijdens een residentie bij het Emile van Dorenmuseum, genoemd naar een van de kunstenaars die zich eind 19de eeuw metterdaad in Genk vestigde. De fraai gelegen villa bij de Molenplas die hij met vrouw en kind bewoonde biedt nu onderdak aan een museum met beeldentuin waar conservator Kristof Reulens het oeuvre van Van Doren combineert met werk van eigentijdse kunstenaars. Zoals nu in Nieuwe collectie #3, een expositie met recent verworven werk, oud en nieuw dooreen. 

Een deel van de recente aankopen komt, zoals bij Maaike Leyn, voort uit de residenties die het museum biedt aan kunstenaars die zich laten inspireren door de traditie van ‘Station Genck’ als kunstenaarskolonie.

Maartje Elants, de heide besneeuwd (2024). Olieverf op doek, collectie Emile Van Dorenmuseum

Zo valt in Nieuwe collectie #3 het van nabij schilderen van veenplanten als bosbes, gaspeldoorn, heide en brem op Lieve Kauwenberghs In Good Company (2024) wonderwel samen met de roestbruin bloeiende gagelstruiken bij een rimpelloos ven op schilderij La floraison de myrica van Emile van Doren. 

Soms vult werk van hedendaagse kunstenaars elkaar aan, zoals The Struggler (2021-22), grillige schetsen van bomen in houtskool en acryl van Quinten Torp, en Herfst VI van Hugo Duchateau, een dun geschilderd portret van een boom met twee vervreemdende lijnen op het doek. Of vertelt een kunstenaar zijn eigen narratief, zoals Aaron-Victor Peeters doet op ‘Camille’ – Carbon Forest (2022-23) waar hij zijn overgrootvader en Kempenschilder Camille Raveel situeert in een steenkooloerwoud. De knipoog naar diens befaamde naamgenoot Roger Raveel is niet te missen.       

In 2021 kwam Maartje Elants naar Genk om penseelvoering en kleurgebruik van Emile van Doren te bestuderen, en schilderde er twee monumentale vrouwenportretten. Vorig jaar resoneerde die residentie in De heide besneeuwd, Elants’ eerste landschapsschilderij dat in zijn doordringende abstractie kleuren en sfeer van Van Dorens werk oproept. Voor een kunstenaar is een verblijf in Genk nog steeds een ervaring voor het leven.

De nieuwe collectie #3. Een selectie uit recente aanwinsten. T/m 02.03 in het Emile van Dorenmuseum. Huis van landschap en kunst in Genk. emilevandorenmuseum.be