Mijn moeder geeft me boodschappen
“Mijn moeder en haar moeder stierven het afgelopen jaar binnen drie maanden aan kanker. Ik ben in duizend stukken uit mekaar gevallen en probeer er nu weer iets nieuws van te maken. Mijn moeder was pas 57 en zelf ook kunstenaar. Ze moedigde me aan om me in te schrijven voor de Parkstad Limburg Prijs. Ik heb het gedaan uit eerbetoon. Transformatie was altijd mijn thema maar het afgelopen jaar heeft dat een enorme verdieping gekregen. Nu gaat het over transformatie tussen leven en dood. De dood is prachtig en verschrikkelijk. De dood is zo diep tot mij doorgedrongen dat ik er niet aan ontkom in mijn werk.
Ik groeide op in Hasselt en Veldwezelt; het werd me daar te claustrofobisch en ik vertrok op mijn achttiende
naar Antwerpen en Gent. Tien jaar lang kreeg ik geen enkele respons op mijn werk. Ik heb altijd metafysisch werk gemaakt, ook toen het conceptualisme hoogtij vierde. Ik wil dat je mijn werk niet alleen met je hoofd kunt begrijpen maar ook met je hart. Ik maakte tekeningen en werkte veel met spinnen, maakte sculpturen in terrariums en liet er spinnen los die er webben tussen weefden. Dat element van metamorfose heeft altijd in mijn werk gezeten. In mijn installaties wil ik altijd alles onder controle houden maar ik voeg ook altijd één element toe dat dynamisch is of organisch, dat ik dus niet kan controleren. Zoals spinnen of werkende kristallen. Opeens kwam er belangstelling, kreeg ik tentoonstellingen in New York, Berlijn, Parijs, Tokyo, Londen. Drie jaar lang heb ik alleen maar gereisd.
Terugkomen in de regio is mooi maar ook heel pijnlijk. Ik ging weg in conflict, ik kom terug in vrede. Er is niets meer, alle spullen van mijn moeder en mijn oma staan nu in mijn atelier in Antwerpen. Als ik de prijs win, huur ik een opslagruimte om mijn atelier terug te krijgen.
Door te blijven werken heb ik de pijn een beetje kunnen opvangen. Ik exposeerde voor het eerst bij galerie Annette de Keyser in Antwerpen. Ik liet vooral sculpturen en tekeningen zien van wezens die veranderen in iets anders. Vooral katten, raven, uilen, in sommige culturen boodschappers van de dood. Ik wilde vooral een sfeer van overgang creëren. Tegenover de dood was ik altijd heel sceptisch en rationeel, nu weet ik dat het verder gaat, mijn moeder geeft me boodschappen. Een reeks tekeningen heb ik Dweller on the Treshold genoemd. Volgens een oude legende blijft je ziel nog een tijd hangen tussen twee werelden als je sterft. Ik maakte een poort die ik ook in Heerlen zal tonen, van kristal met kleine stukjes foto van het sterrenstelsel daarin. Daardoor kun je mijn werk binnen. Of de schedels van een kat, een uil en een kraai in een glazen pot. Ik heb geëxperimenteerd met zouten en kristallen; het mooie is dat het werk zich blijft transformeren omdat de kristallen blijven werken. Of een tekening van de oermoeder. Er groeien dieren, planten, koralen uit haar hoofd; het is chaos.
Ik zeg niet meer zomaar ja tegen elke tentoonstelling. Heerlen komt er aan en een solo in de Brakke Grond in Amsterdam. In Antwerpen zal ik tekeningen op papier tonen. Ik ben weer op aan het krabbelen.”
