Hadewych Minis in Borgman

ze gisteravond op de rode loper van ’s werelds meest prestigieuze filmfestival stond. Ze is niet moe van de afterparty, zegt ze, terwijl een paar meter verder het azuurblauw van de Middellandse Zee over het strand spoelt. “Ik ben gedisciplineerd. Wel gesloopt trouwens van al het werk. Gisteren van ’s ochtends negen tot ’s nachts half drie bezig geweest en nu vanochtend ook al de hele ochtend pers te woord gestaan. Dus ik ben een beetje daas. Maar wat geeft het, het is hier toch een groot circus.” In de eerste Nederlandse competitiefilm in Cannes in 38 jaar speelt Hadewych (Maastricht, 1977) de moeder van een gezin dat geïnfiltreerd wordt door de excentrieke Camiel Borgman. Zijn komst zorgt ervoor dat sluimerende verlangens en conflicten tot uitbarsting komen, met desastreuze gevolgen. Het is Van Warmerdam ten voeten uit: sprekende acteurskoppen, sobere, strakke decors en absurde situaties. Maar gewelddadiger dan ooit. Mini: “Het verhaal gaat over de donkere kanten in de mens. Obsessies, geweld, jaloezie. Niet alleen over het verkeren in die duisternis, maar ook ernaar verlangen. Ook al ben je een sterk, zelfstandig mens, dan nog kun je in de ban raken van iemand. In een wereld als de onze denken we alles onder controle te hebben. Maar je kunt je niet voor alle duisternis verstoppen. Sommige dingen zijn onontkoombaar.” Zoals wat? “Zoals liefde. Ik was ooit heel erg verliefd was op iemand. Zo erg dat ik mezelf niet meer herkende. Verschrikkelijk. Het was alsof er iets kwaadaardigs over me was gekomen. Voor mij is dat nu een raar besef omdat ik als jonge moeder in een heel andere vibe zit, maar voor het spelen heeft het me juist geholpen om moeder te zijn. Omdat ik me heel dicht bij de natuur voelde, dicht bij mezelf. Tussen de opnames door was ik alleen maar bezig met borstvoeding geven, en zodra ik thuis kwam van de set was ik met mijn kind. Geen tijd om te piekeren over m’n rol. Gelukkig trouwens, want ik ben een piekeraar. Ik ben iemand die naar huis gaat en zich blijft afvragen of het beter had gekund. Als moeder blijf je tenminste dicht bij de kern van dingen.” Na de Toneelacademie Maastricht vertrok Minis in 1999 naar New York om daar method acting te leren, een doorleefde acteerstijl waarbij de acteur diep in zichzelf duikt om echte emoties naar boven te halen. Botst dat intens emotionele acteren niet met Van Warmerdams strakke regie? “Er zijn extreme vormen van method acting maar ik gebruik eigenlijk alleen de basis. En dat is dat je jezelf traint om in zo’n kort mogelijke tijd te ontspannen en je te concentreren. Ontspannen ben ik op m’n best. Het leuke aan ouder worden is dat het me steeds sneller lukt. Niet door method acting maar omdat ik meer ervaring heb. Door meters te maken.” Voor journalisten is Van Warmerdam niet altijd een gemakkelijke man om te interviewen, hij wil nog wel eens kortaf en koppig zijn. Hadden jullie als acteurs invloed op het spel? “Ik kreeg juist veel vrijheid. Ik speel een vrouw die helemaal in de ban raakt van die Borgman. Het is een hoofdrol, allesbepalend dus, maar ik mocht zelf invullen hoe ik dat deed. Dat neemt niet weg dat Alex wel een filmmaker is die op de millimeter regisseert. Hij is niet snel tevreden maar dat vond ik juist fantastisch. Hij let nauwkeurig op hoe je praat, hoe je ademt, hoe je loopt, hoe je kijkt. Er was bijvoorbeeld een draaidag waarop ik alleen maar hoefde te lopen en op een deur te kloppen. Appeltje eitje, dacht ik van tevoren want er kwam geen tekst in voor. Niet dus. Het was de zwaarste dag van allemaal. Alex ziet aan je spel wat je denkt en dat probeert hij te beïnvloeden. Later tijdens de opnamen werd zijn regiestijl wel wat losser, omdat de acteurs toen wisten wat hij wilde. Alex was veeleisend, maar ik zag het als een luxe dat zo’n talent de tijd neemt om het beste uit me te halen.” Je doet theater, film, je maakt muziek en je treedt op. Bij Toneelgroep Amsterdam ben je gestopt om je meer aan muziek te wijden. Wat doe je het liefst? “Ik moet dingen naast elkaar doen. Ik kan me niet toeleggen op alleen theater of alleen film. Het inspireert elkaar trouwens. Na drie maanden filmen is het heel lekker om daarna in het theater alles met grote gebaren er uit te gooien. Op het moment ben ik vooral met muziek bezig en dat heeft mijn acteren beter gemaakt. Het is alsof je Chinees eten de volgende dag opwarmt. Dan is het zoveel lekkerder omdat de smaken erin hebben kunnen trekken. Voor acteren is het ook beter om dingen de tijd te geven. En dan moeder worden hè, dat is het beste wat je kan gebeuren want dan is je kind het belangrijkst. Acteren, muziek, alles komt op de tweede plek. Daar doe je dan minder je best voor en dat is goed. Kijken naar iemand die z’n best doet is nooit leuk omdat het zo overdreven overkomt. Acteren is iets natuurlijk laten lijken. Je impulsen volgen. Ontspannen zijn dus.” Waar liggen je ambities? “Mijn gezin en mijn muziek staan op nummer een. Dan komt pas het acteren. Ik heb altijd gezongen en basgitaar gespeeld maar als actrice kreeg ik zoveel werk dat de muziek naar de achtergrond verdween. Maar ik voelde zo enorm de behoefte om zélf iets te creëren, als actrice sta je altijd ten dienste van anderen. Toen heb ik elf eigen nummers en een cover opgenomen en een maand geleden is mijn eerste album uitgekomen. Ik voelde me bevrijd. Niet dat ik er veel aan verdiend heb want ik heb natuurlijk weer de slechtst mogelijke tijd ever uitgekozen om een plaat uit te brengen. Mensen kopen die dingen niet meer, toch? Maar als je iets wilt doen, moet je het gewoon doen. Dat heb ik inmiddels wel geleerd: doe het gewoon, niet aan zekerheid denken, het leven beloont je grandioos.” Zoals met een dragende rol in een film. “Werken met Alex was een droom. Hij is een meester. Iemand met zo’n eigen signatuur als filmmaker. Hij blijft dicht bij zichzelf en daarom zijn z’n films zo goed te herkennen. Ik snakte ernaar om met ‘m te werken.” Hoe voelt het om door Steven Spielberg als juryvoorzitter beoordeeld te worden? “Bizar. Het is een raar idee dat hij mijn film heeft gezien. Van de buitenlandse pers krijgen we goeie reacties. En Variety heeft mij ‘excellent’ genoemd! Heel erg leuk! Maar verder weet ik niet hoe ik me moet voelen. Dat bedenk ik wel als ik weer thuis ben.”