Sharon Van Overmeiren doet iets vaag ongemakkelijks én inspirerend als ze vormen en motieven door elkaar husselt. Ze neemt moeiteloos happen uit de klassieke oudheid, moderne (pop)cultuur, Afrikaanse vooroudermaskers en pre-Columbiaanse beeldhouwkunst. 

Voor haar geassembleerde totem De Gulle Waard (2021), op een gietijzeren sokkel in Het Steen in Antwerpen, baseerde ze zich op een Semini beeldje; het werd een onderwerp van herinterpretatie waar zoveel in te zien was dat het me duizelde.

Bij Sharon Van Overmeiren (Antwerpen, 1985) denk ik ook aan de gouden helm van Cotofenesti uit het Drents Museum, het in januari gestolen pronkstuk uit een tentoonstelling over de Daciërs, een volk dat meer dan 2000 jaar geleden leefde in wat nu Roemenië is. Bij haar zou de helm op een aardewerken sokkel hebben gestaan, met daarin verwerkt vuurspugende bronzen Pokemons en gipsen hartjes.

In haar solo Jacuzzi of Despair in De Warande in Turnhout betreed je haar universum, voorbij jankende honden achter tralies. Ik sta voor een geel konijn met paarsrode huid en een kapotte knie. Ik kijk naar een witte letterbakachtige figuur met in de een koekemannetje, konijntjes en drakengolfjes. Verderop is er een totem met opengesperd bekken.

Sharon Van Overmeiren, Jacuzzi of Despair. foto We Document Art

Titels geven geen enkele houvast. Hyperactiviteit blijft hoor- en voelbaar. Tot ik een donkere, serene ruimte betreed. Een andere wereld, de onrust voorbij. Grote figuren en sarcofagen staan er te wachten.

Toevallig belandde ik onlangs bij een ‘performance’ van Sharon op het dak van M HKA in Antwerpen. Daar stond een keramiekoven, totaal in haar stijl. Deze brandde en baarde op het einde van de ijskoude avond zowaar een werk. Hier sta ik, voor ik het goed en wel besef, plots naar deze zelfde oven te kijken, in een doodskist. De geboorte is immers voltooid, het opgroeien ook. De drager van de boreling wordt hier ten grave gedragen.

Jacuzzi of Despair barst bijna uit zijn voegen door de veelheid aan details, beelden en symboliek. Of er zoveel nodig is, weet ik niet. Maar ik trek me op aan één van de verhalen in de begeleidende tekst: ‘Alleen door te sterven worden we zacht voor een ander en voor onszelf, alleen dan vervagen grenzen en vloeien ze in elkaar over.’

Ik vermoed dat het de clou zou kunnen zijn. 

Sharon Van Overmeiren, Jacuzzi of Despair. T/m 20.04 in De Warande in Turnhout.