Joe D. Foster was ooit de gitarist van Ignite, een melodieuze hardcoreband (ja, dat bestaat) uit Orange County, Californië. De band brak in 2000 door in met name Europa, en is zeker in Duitsland nog steeds enorm populair. Foster was toen al uit de band, met gedoe en geruzie.

Ik werd fan van Ignite in 1999, en ken Foster live alleen van legendarische backstage-verhalen, oude foto’s en wiebelig gefilmde video’s, uit de tijd dat er nog geen smartphone-camera’s waren, maar elke band wel iemand bij zich had met een Video 8-cameraatje, en dat was toevallig altijd de roadie met de meest onvaste hand.

Foster was een knappe gast met een even afgetraind als zongebruind lijf (want uit Orange County), die dan ook bij ieder optreden met ontbloot bovenlijf op het podium stond. Of nou ja, stónd: hij sprong vooral. Hij was de ultieme hardcore-gitarist, vanwege zijn charisma en zijn stijl: rafelig, vol snelle aanloopjes, en uit duizenden herkenbaar. Ook omdat Joe D. Foster voor Ignite al in drie bands had gezeten, Uniform Choice, No For An Answer en Unity, die precies hetzelfde type energieke, optimistische en opwindende muziek maakten. Meteen na Ignite volgde The Killing Flame, met allemaal nummers die Foster voor Ignite leek te hebben geschreven. Ook The Killing Flame viel na twee platen uit elkaar. Joe D. Foster was niet zo van de langlopende projecten.

Daarna kwam zijn volgende band Speak, die een album maakte met nummers die allemaal klonken zoals elk nummer van elke band van Joe D. Foster, dus wat mij betreft fantastisch. Eind jaren negentig gaf Speak een concert in Nederland, in een klein zaaltje in Rotterdam. Ik ging er heen, maar tot mijn teleurstelling bleek Foster alweer vertrokken uit de band. Hij werd langzamerhand de Houdini van de hardcore.

De Maastrichtse gitarist Maurice Gijsbers (Right Direction) was net als ik Foster-fan: op één van zijn albumhoezen ging hij precies op de foto als Foster: in kleermakerszit tegen zijn Marshall-versterker, de handen gevouwen op zijn knie, de gitaarhals bijna tegen zijn gezicht, de blik omlaag.

Ik raakte ondertussen bevriend met Zoli Téglás, de zanger van Ignite, en vroeg hem altijd even naar Foster, met wie hij weer contact had. Die was inmiddels model voor Versace, en maakte volgens Zoli nauwelijks nog muziek.

Toen ik een paar jaar geleden naar Ignite ging kijken in Leipzig, zei Zoli dat ook een oude vriend naar de show kwam. Het was Foster. Hij was leeftijdsloos geworden door de manier waarop rocksterren in L.A. jong blijven: door hun hele gezicht vol te spuiten. Op het eind van Ignites show riep Zoli Foster op het podium, hij speelde twee oude nummers mee. Hij sprong nog steeds, en klonk onmiskenbaar als Joe D. Foster.

Inmiddels is hij alweer drie bands verder, al kunnen het er ook vier zijn. Zijn nieuwste band heet Winds Of Promise, en de eerste zanger van Ignite is ook weer van de partij. In een snel veranderende wereld is Foster inmiddels een baken van consistentie. Ze doen een Europese tournee langs piepkleine zalen, en kaartjes kosten gemiddeld een tientje: nog geen euro per band waarmee Foster de wereld heeft verblijd. Kan ik hem eindelijk eens een volledig concert zien geven, zonder bibberende beelden.

Winds of Promise speelt 2 mei in de Muziekgieterij in Maastricht.