‘Je herinnert je wat je vroeger allemaal kon en nu niet meer. In die zin heeft de trein ook wel wat wagonnetjes moeten lossen.’
We zitten in een café in Bochum, een stad in de Ruhrpott die veel clichés over steden in de Ruhrpott waarmaakt. Na een dag vol snelwegen, afspraken en interviews kijk ik in een eetcafé uit op een lusteloze salade en een glaasje bitter lemon. Ik denk aan het interview van eerder die middag, met Pierre Bokma, en aan zijn beeldspraak over de geloste wagonnetjes.
‘Je ziet er moe uit’, zegt mijn collega, die gedachten kan lezen.
‘Klopt’, zeg ik, en wijs naar mijn glas bitter lemon. ‘Te moe nog voor een glas wijn.’ Ik denk terug aan het interview, in de ruime foyer van Schauspielhaus Bochum, en vraag me af waarom ik zo van ruime foyers houd. Deze heeft een halfronde, tot het dak reikende glazen pui. Er is sowieso veel glas, in messing kozijnen. En, tussen podium en zaal, een halfrond ijzeren gordijn dat, mocht er brand uitbreken, naar beneden komt.
Behalve de kinine in de bitter lemon is er een verwachtingsvol vooruitzicht dat me op de been houdt: over een goed uur begint Voodoo Waltz, een stuk waarin dans en toneel met elkaar verweven zijn. Bokma speelt de rol van een sekswerker met epilepsie. Geen lichte kost, gaf hij in het interview te kennen. Ik hoop dat ik het trek.
Kwiek als een kind in de ochtend sta ik tegen tienen op uit het pluche. Twee uur lang heb ik gekeken naar dansers die bewegen als vissen in een aquarium, als astronauten in de kosmos. Terwijl een eindeloos lijkende ovatie naar het podium rolt, vragen we ons af hoe het geweest zou zijn zonder Bokma. Onvoorstelbaar.
Na afloop drinken we een glas wijn op de voorstelling. Het is geen stuk voor mietjes, Bokma had het al gezegd, in het interview. Waar dan toch die ontroering vandaan komt? Uit zijn doorleefde spel, geen twijfel; we filosoferen nog wat over de voordelen van geloste wagonnetjes.
Wat zei hij ook alweer over ontroering? Hij vroeg zich af of je een tweede keer bij dezelfde voorstelling net zo ontroerd kunt zijn als de eerste keer. ‘Ik weet het niet. Misschien wel. Dan is het helemaal bijzonder.’
We gaan het testen. Op 20 februari is Voodoo Waltz in Theater Heerlen. Als vooraf bestel ik alvast een slappe salade met bitter lemon.