Siciliaanse herinneringen: Amandeloogst

augustus heb ik ze geoogst en op grote zeilen in de zon te drogen gelegd. Ze moeten zó droog worden dat je de amandel in de noot hoort rammelen. Dat betekent dat de pit gekrompen is en aan zijn rijping begint. Na de buitendroging gaan de amandelen in juten zakken naar een donkere plek, vanaf Kerstmis zijn ze klaar voor consumptie. Ik had twee zakken met ongeveer veertig kilo in onze garage gelegd. Toen ik in januari eens ging kijken, was één zak helemaal verdwenen en in de andere zak zaten alleen harde stukjes schil. Geen enkele amandelpit te zien. Een raadsel? Voor de Sicilianen niet: “Dan heb je ratten.” Dus blokjes rattengif op verschillende plekken gelegd en die waren binnen een week weg, maar de ratten niet. Toen maar een rattenval van vriend Corrado geleend. Met succes. Al na twee dagen zat er een rat in. Ik heb de val in een teil water ondergedompeld en er een zware steen opgelegd. Het duurde een minuut of vijf voordat het beest de geest gaf. Diezelfde dag nog hoorden we opnieuw vreemde geluiden in de garage. We hebben die toen maar helemaal ontruimd: hout voor de open haard, tuinspullen, verfpotten, ladders, ligstoelen, zwembadjes. Ineens kabaal. Een volgevreten rat kwam achter een hoop stenen vandaan. Paniek bij de rat en bij mij. Met een bezem ben ik vervolgens rondjes door de garage gaan rennen om het dier te pakken te krijgen. Zonder resultaat natuurlijk. Wel vonden we een nest met zes pasgeboren ratjes. Met afgrijzen heb ik ze opgepakt en in een emmer gedaan die mijn vrouw vervolgens vol water liet lopen. Zo zijn die jonge beestjes aan hun einde gekomen. De rillingen lopen me nog over het lijf als ik eraan denk. De ontsnapte moederrat is door een van onze honden doodgebeten. In de krant La Sicilia stond een paar weken geleden een artikel over de kwaliteit van het Siciliaanse ijs. Over de bereiding van het amandelijs schreef de krant: “Het wordt bijna overal met een essence gemaakt. Alleen in Noto gebruiken ze voor dat ijs nog de echte amandelen uit de streek.” Helaas zijn onze amandelen in onze vier jaren Sicilië nooit voor de bereiding van ijs gebruikt. Maar de ratten hebben ze zich een paar maanden lang goed laten smaken. Ze hebben het met de dood moeten bekopen. PIETER BEEK