De schoenen van Jan Siebelink
Een dagje Malta met vrienden. Waarom niet? Het is een dik uur varen met de snelle vleugelboot, en wat weet ik nou helemaal van Malta? Dat er niet veel mensen wonen, dat het iets met Engeland te maken heeft gehad en dat ze in elk geval vroeger (nu weet ik dat soort dingen niet meer) meededen aan het Eurovisie Songfestival.
Op naar Malta dus.
Het blijft een ietwat opwindende ervaring als je het vasteland achter je ziet verdwijnen. En ineens is Sicilië weg en vaar je op open zee. Saai. Een moment om wat te dagdromen.
Ik heb voor deze dag de kleren aangetrokken die ik in augustus droeg bij de bruiloft van onze dochter Ellen: bruin linnen jasje, wit hemd met bruine spikkeltjes, beige broek en donkerbruine leren instapschoenen. Geen sokken, geen stropdas, geen manchetknopen. Met die trouwkleding is overigens van alles misgegaan. De bedoeling was dat ik in een snel wit pak met zwart hemd op de bruiloft zou verschijnen, met daaronder het pièce de resistance: van die maffia-achtige wit met bruine gaatjesschoenen. Dat witte pak bleek niet compleet (het jasje ontbrak) en de schoenen vond ik zelfs in de uitverkoop te duur: 400 euro. Schande.
Maar ik heb de schoenen wel gezien, de dag ná de bruiloft. We zitten op het terras van Landgoed Groot Warnsborn bij Arnhem, zegt mijn vrouw ineens: “Volgens mij komt daar Jan Siebelink aan.”
En verdomd, hij was het.
Op een terrasje bij een fontein zaten een man en een vrouw hem op te wachten. De vrouw sprak met hem en maakte aantekeningen. De man liep gedienstig heen en weer met kopjes thee of koffie. Heel ouderwets. Heel deftig ook, als een scène uit Eline Vere. Siebelink had twee grote windhonden bij zich en droeg mijn wit met bruine Italiaanse gaatjesschoenen.
Ik moet zeggen dat ze hem goed stonden en dat hij er ook heel vlotjes op liep. Ze waren al een beetje afgetrapt, maar dat deerde hem niet. Mij ook niet. Was ik nou jaloerser op zijn schoenen dan op zijn schrijverstalent?
Dan duikt Malta met zijn machtige hoekige fortificaties op, en alle dagjesmensen (vooral Russen) verdringen zich voor de uitgangen. Of ik daar nog veel gezien heb? Valt wel mee. Gigantisch veel toeristen, onherbergzame plekken en een schitterende hoofdstad. Valletta. Veel Arabische invloeden in de bouwstijl, een eigen taal die met niets te vergelijken is en waar geen woord van te volgen is. En natuurlijk dat grote pronkstuk van Caravaggio in St. John’s Co-Cathedral, De onthoofding van Johannes de Doper. Alleen jammer dat mijn vrouw en ik wel in die kathedraal waren, maar het schilderij hebben gemist. Onze vrienden niet en die vonden het prachtig. We geloven ze op hun woord.
En als ik moest kiezen tussen een trip naar Malta en de maffiaschoenen van Jan Siebelink, zou ik voor de schoenen kiezen. Volgens mij waren ze ook nog mijn maat.
