Mail me, Monica!
Ze stierven in dezelfde week. Op een mooie leeftijd, midden in de zomer. De filmers Ingmar Bergman en Michelangelo Antonioni. Wanneer ik de namen zo naast elkaar zie, weet ik meteen waarom ik vroeger als filmkijker en filmcriticus veel minder ophad met Bergman dan met Antonioni. Natuurlijk mogen namen en klanken geen criterium zijn bij de beoordeling van films, maar terugwroetend in mijn geheugen denk ik dat dat in de jaren zestig bij mij wel degelijk het geval was: Wilde Aardbeien of Het Zevende Zegel tegenover LāAvventura of La Notte.
Maar mijn voorliefde voor Antonioni ligt eigenlijk niet primair in de kracht van zijn filmisch kunnen. Dat valt achteraf gezien nogal tegen. āHij was meer fotograaf dan filmerā, stond in een Italiaanse krant op de dag van zijn overlijden. Daar kan ik het mee eens zijn. Nee, ik ben niet voor Michelangelo Antonioni gevallen maar voor een van zijn actrices: Monica Vitti. Ik was een jaar of 18 en zat op het Roermondse Bisschoppelijk College, dat toen nog zo mooi aan het Munsterplein lag. En op een dag ben ik in het Royaltheater op de Hamstraat gaan kijken naar L āAvventura. Van Michelangelo Antonioni en met Monica Vitti in een van de hoofdrollen. Ik was al vaker verliefd geweest, maar op dat moment in die donkere filmzaal wist ik zeker dat dit de eerste en enige ware liefde was. Monica Vitti: beetje wild blond haar, een gezicht als een Griekse godin, een neus alsof die door een liefdeloze beeldhouwer in dat gezicht was uitgehakt, voluptueuze lippen. Zo sensueel heb ik sindsdien geen enkele vrouw meer gezien. Niet meteen een vrouw om mee naar bed te willen, maar een vrouw om van te blijven dromen.
Ik dacht dat Monica Vitti inmiddels wel vervlogen tijd zou zijn, want die bioscoopervaring ligt toch alweer zoān 45 jaar achter me. Niets blijkt minder waar. Toen ik met mijn vrouw op SiciliĆ« kwam wonen, zag ik weer een foto van haar in een boek over het dorp waar we wonen. Een gedeelte van de opnamen voor LāAvventura blijkt in ons dorp te zijn gemaakt! Monica Vitti heeft hier dus rondgelopen. Het kan niet anders of ik kom regelmatig op plekken, waar ook zij moet zijn geweest. Misschien in de enige bar, die we hebben of op het pleintje links als je van zee de berg op komt. Ik weet het niet en niemand in het dorp, die mij er verder iets over kan vertellen.
Ik wil best rouwen om de dood van Michelangelo Antonioni, maar vertel mij waar Monica Vitti is. Ze was niet op de begrafenis van Antonioni in Ferrara, maar ze schijnt nog te leven. Monica Vitti: laat iets van je horen! Monica Vitti: als je dit stukje leest, stuur mijn dan een e-mail, zodat we herinneringen aan vroeger kunnen ophalen! Je kunt mailen naar
pieterbeek@simail.it
