Siri Hollman (15) is drie weken in Nepal om met 35 andere Maastrichtse scholieren mee te helpen aan de wederopbouw van het land. Gedurende die periode houdt ze een blog bij voor ZL. Dit is deel 3.

The world is ours

We hebben te veel gedaan en meegemaakt om het allemaal in deze blog te kunnen beschrijven. Zoveel hoogtepunten en ook al zoveel prachtige herinneringen die op ons netvlies staan gebrand.

Het verschil tussen een normale vakantie en een wereldburgerstage is groot. Neem alleen al het verblijf in gastgezinnen. We zijn drie dagen in een Tibetaans vluchtelingenkamp waar de boeddhistische levensstijl centraal staat. Ik slaap onder een ingelijste foto van de Dalai Lama, de politiek en spiritueel leider van de Tibetaanse boeddhisten.

Onze gastvrouw is vanuit Tibet naar Nepal gevlucht toen ze zeven jaar oud was. Honderd meter van ons huisje ligt een boeddhistisch klooster, daar woont haar middelste zoon. De jongste zoon, Yeshi, is negen jaar oud. We vragen Yeshi of hij later ook monnik wil worden, maar daar heeft hij geen zin in. Hij wil politieman worden. Zijn moeder lacht hem vierkant uit. Als ze foto’s laat zien van haar kinderen slaat ze haar oudste zoon steeds over. Als we vragen wat hij doet, is het antwoord: “Uuhh, walking around in India.” Waarna ze weer snel van onderwerp verandert.

Enkele dagen later slapen we een nacht in een ander gastgezin waar het wel iets weg heeft van een Bed & Breakfast. We eten rond een vuur waarop het eten in pannen wordt klaargemaakt. We krijgen rijst, spinazie, vlees en aardappelen met een hele hete saus voorgeschoteld. Maar eerst moeten we een paar rijstkorrels rechtsboven op ons bord leggen om god te eren.

Eten doe je hier niet met bestek maar met je handen. Zo moeten we onze vingers buigen in de vorm van een lepel, om het eten vervolgens met de duim naar binnen te schuiven.

Even later staan mijn vriendin Kyara en ik op het dak van ons hotel. Het mooie uitzicht ontneemt ons de woorden. Zwijgend kijken we de duistere nacht in.

“Fuck yeah, the world is ours.”

 

SIRI HOLLMAN, 30 juli 2017