Siri Hollman (15) is drie weken in Nepal om met 35 andere Maastrichtse scholieren mee te helpen aan de wederopbouw van het land. Gedurende die periode houdt ze een blog bij voor ZL. Dit is het vijfde en laatste deel.

Terug

We zijn inmiddels alweer vijf dagen terug in Nederland. Het besef dat we echt in Nepal zijn geweest en wat we daar wel niet allemaal hebben gezien en meegemaakt, komt nu pas langzaam opdagen. Wat is het een prachtig land, en tuurlijk, op, bijvoorbeeld, het gebied van infrastructuur lopen ze echt enorm ver achter. Er gebeuren ontelbaar veel ongelukken en over een rit van 180 kilometer rijd je bijna 10 uur. Maar als we kijken naar natuur, hoop ik dat ze ons zeker niet als voorbeeld nemen. Bossen, bergen en prachtige rijstvelden in overvloed, terwijl we hier in Nederland een stichting op hebben moeten zetten om de laatste vierkante meters groen te redden.

Ik weet nu dat je mensen met kleine daden heel blij kunt maken. Zo hebben we met heel veel bakstenen gesjouwd, zand verplaatst, cement gemaakt, muren van klaslokalen gemetseld, vloeren van klaslokalen gelijk gestampt, muren geverfd, wallpaintings gemaakt, schoolpoorten geverfd, tandenborstels en tandpasta uitgedeeld en een plek voor een composthoop gemaakt. In een buitenwijk van Katmandoe zijn we gaan vertellen dat er een nieuw Medical Camp is opgericht, met gratis medische hulp voor iedereen. Ook hebben we een Trash Hunt georganiseerd, waar we zo veel mogelijk afval hebben opgeruimd in de omgeving van een school, in de hoop dat de scholieren dit zelf ook vaker zullen doen. De liefde en dankbaarheid die je hiervoor terug krijgt zijn van onschatbare waarde.

Ik weet nog dat Ranjit, een vriend van mijn ouders uit India, voor het eerst in Nederland kwam. ‘It’s all so well organized’, had hij geroepen. Toen we terug reden van Schiphol richting Maastricht, dacht ik precies hetzelfde: verharde vierbaans snelwegen en geen enge bergweggetjes waar je onderweg met z’n veertigen uit moet stappen om stenen te zoeken en neer te leggen, omdat we anders de bocht niet zouden halen.

Ik zag bomen, allemaal netjes in een rijtje geplant. Ach, het heeft wel iets, uiteindelijk ben toch wel heel blij dat ik in Nederland woon. Het was een onvergetelijke reis met alleen maar onvergetelijke ervaringen.

Ik kan niet wachten om nog veel meer van deze prachtige wereld te zien.

SIRI HOLLMAN, 13 augustus 2017