Sprookjes lijkt Marie Hendriks te maken, maar wel grimmige sprookjes. Op de tentoonstelling No dreams, no screams in Odapark in Venray zijn er drie te zien.

In de video-installatie Et si les rêves flamands rapetissaient…? kruipt een vrouw onder een bed. Ze ontwaakt als een soort Alice in Wonderland. De dingen zijn groter en kleiner geworden, onder dreigende trommelmuziek dwaalt ze rond. In het bed liggen de verontruste ouders. In Défaire l’Héritière, ook een video-installatie, gaat het om een tafel met een spiegelend blad. Twee mensen dekken de tafel voor een feestelijke gebeurtenis, maar de spiegelwereld onder het kleed vertelt een eigen verhaal. We zien het aansnijden van een verjaardagstaart en het slachten van een kip. Inmiddels wordt aan de gedekte tafel een ijstaart in de vorm van een meisjeshoofd opgepeuzeld.
Sartiglia bestaat vooralsnog alleen uit kostuums, foto’s en tekeningen. Een film is in de maak. Het werk is gebaseerd op cowboyachtige rituelen tijdens het carnaval van Oristano op Sardinië. De foto’s tonen kleine meisjes in schitterende, fel gekleurde jurken. Bij nadere beschouwing blijken ze degens bij zich te hebben, op het hoofd van één van hen zit een ekster. Hun blikken zijn zeer ernstig. De jurken zelf zijn parallel aan de Venrayse tentoonstelling te zien in Het Raam in Venlo, vergezeld van een paar koeienschedels.
Marie Hendriks (Nijmegen, 1981) heeft wortels in de Peel, maar verhuisde op jonge leeftijd met haar ouders naar een kasteeltje in Frankrijk. Ook is er een Belgische tak in de familie. Het verhaal met het bed blijkt gebaseerd te zijn op een herinnering uit haar kindertijd. De eettafel is afkomstig uit het huis van haar grootouders. Het spiegelende blad zette de wereld op zijn kop. Misschien verborg het kleed dat eroverheen gelegd werd wel een duister geheim.
De installaties van Marie Hendriks zijn weelderig geënsceneerd. Het toverbed en de spiegeltafel staan opgesteld temidden van draperieën, bloemetjesbehang en dikke tapijten. De expositieruimte van Odapark is haast onherkenbaar vermomd. Dat is op zich het aanzien waard. Maar het zijn de verhalen eromheen – gedurende de gehele tentoonstelling mondeling aan de bezoekers overgeleverd door een team van vrijwilligers – die er meer van maken dan vrijblijvende esthetiek. De angst zoek te raken in een andere wereld, de door verveling gedreven, koortsachtige fantasieën in het grootouderlijk huis: we kennen ze allemaal en het waren geen sprookjes.

Fragment uit In Défaire l’Héritière. foto Fotostudio’s Zebra Venlo

Marie Hendriks, No dreams, no screams, Venray, Odapark, t/m 30 mei.
Marie Hendriks, Brave girls, restless cows, Venlo, Het Raam, Bolwaterstraat 26, t/m 30 mei. Zie www.odapark.nl.