Eigenlijk ken ik geen enkele heteroseksuele of biseksuele man die Anneke van Giersbergen ooit live heeft gezien en vervolgens niet een beetje verliefd op haar was. Sommige artiesten hebben dat: die pakken je in zo gauw ze op het podium staan. Robbie Williams heeft dat ook, Ali B eveneens. En de reden dat critici zo zuinig waren over de film Bohemian Rhapsody, maar het publiek er massaal mee wegloopt, is volgens mij precies deze: je kunt van alles aanmerken op de film, maar je hebt er simpelweg geen behoefte aan zo gauw je weer voelt wat voor enorme, bijna bovenmenselijke aantrekkingskracht Freddie Mercury op het podium had. Hij was onontkoombaar.

Toen ik Anneke van Giersbergen ooit te gast had op radiozender Kink FM was ze net terug van een tournee door Latijns-Amerika. In haar gastenboek las ik de reacties van met name Mexicaanse fans. Het was een aandoenlijke mix van kreupel Engels, superlatieven en liefdesverklaringen zonder enige terughoudendheid. Het kwam er op neer dat heel Mexico haar ten huwelijk vroeg.

Anneke van Giersbergen, 25 jaar in Het Vak, is de Brabantse godmother van wat inmiddels Female Fronted Metal heet, een term waarvan de wenselijkheid hevig wordt bediscussieerd. Hoe dan ook: The Gathering was een van de eerste bands in de internationale metal die besloot dat er voor de vocalen ook een ander geluid bestaat dan dat van een gorilla met een keelaandoening. Namelijk het tegenoverstelde: een zangeres die ontzettend mooi kan zingen.

Na The Gathering ging Van Giersbergen solo, had ze een project, een band, een ander project, nog een band, toch weer geen band en raakte ik dus het overzicht kwijt. Ook omdat ze soms pop maakte, dan weer symfonische rock, Nederlandse kinderliedjes, toch weer metal, maar dan akoestisch, en vervolgens weer elektrisch.

Als trouwe abonnee van het prachtblad Aardschok zag ik haar een paar keer per jaar op een foto staan bij een liveverslag, vaak met andere muzikanten of bands. Wat bleef, bij welke muziek dan ook: die fabuleuze stem. Of ze nou met het Rosenberg Trio zingt of met haar eigen nieuwe metalband VUUR: Anneke van Giersbergen raakt altijd.

Daarin verschilt ze van een groot deel van de generatie metalzangeressen die na haar opstond: ze klinken vaak naar een orkaan, een sirene of een luchtalarm, of erger nog: naar een gemiddelde deelnemer van The Voice. Een en al krachtvertoon, een demonstratie van techniek en bereik, en na vier minuten geloei heb ik nog geen seconde iets gevoéld.

Het is onmogelijk niks te voelen wanneer Anneke van Giersbergen Teardrops van Massive Attack zingt, of The Power of Love van Frankie Goes To Hollywood, Wish You Were Here van Pink Floyd of Jolene van Dolly Parton. Ze kan het allemaal, en allemaal fantastisch.

Of klinkt dat te Mexicaans?

Anneke van Giersbergen – Inchecken: 10/1 Den Bosch, 15/1 Uden, 16/1 Helmond, 30/1 Tilburg, 7/2 Venlo, 9/2 Heerlen, 19/2 Oss, 14/3 Bergeijk en 15/3 Eindhoven.