Een paar maanden geleden interviewde ik oorlogsveteranen in Eindhoven over de muziek die ze door hun militaire missies had heen getild. Enkele van die nummers werden live gespeeld door een zanger uit Oss, Robin Borneman. Hij zong ze fantastisch. Zelf bleek hij ook fraaie folky rootsmuziek te maken, voor een klein maar toegewijd publiek. Ik had al eens gelezen dat hij enkele maanden per jaar door de VS tourde als een van de zangers van het 20-koppige Amerikaanse orkest Trans-Siberian Orchestra. Maar pas nadat ik hem na onze middag met de veteranen op social media ging volgen en ik steeds livefoto’s van hem in een gigantisch decor zag langskomen, werd me duidelijk op wat voor schaal zijn Amerikaans avontuur plaatsvindt. Enorme hallen, met vele duizenden mensen, avond na avond. En in Nederland weer zijn eigen podium opbouwen, en vast op verjaardagsfeestjes aan ooms moeten uitleggen wat naast de muziek dan zijn échte baan is.

Toen ik Floor Jansen (Goirle, 1981) jaren geleden te gast had in interviewprogramma Kamer 305 op L1, was ze de zangeres van After Forever, een band die metal combineerde met symfonische rock. Grunts én koren. Terwijl de band bij het grote publiek volslagen onbekend was, zoals eigenlijk alle bands zonder radiohits of prominente plek op mainstream festivals, speelde After Forever, net als vergelijkbare bands als The Gathering, Epica en Within Temptation (allemaal metalbands met zangeres) veel op buitenlandse (metal)festivals.

Snel nadat Floor Jansen in 2012 de zangeres van de Finse metalband Nightwish verving tijdens een tournee, werd ze de vaste zangeres van die band. Geen wonder: ze is charismatisch, met haar 1.83 een opvallende gestalte en ze heeft een dijk van een stem. Nightwish is een band die over de hele wereld in grote hallen speelt en in Nederland de Ziggo Dome vult.

Maar ja, het is wel een métalband. Dus niet te horen op 3FM, en niet te vinden in de Top 2000. Floor Jansen was jarenlang het tegenovergestelde van een local hero: ze heeft honderdduizenden fans over de hele wereld, maar kon in Nederland gewoon over straat zonder herkend te worden – tenzij er toevallig een gast met lange haren in een zwart shirt liep.

In Aardschok, een blad opgetrokken uit gelijke delen aanstekelijke muziekliefde en onuitstaanbaar muzikaal conservatisme, kwam Floor in al die jaren geregeld langs, meestal op de cover. Ze werd er geïnterviewd door metalkenners met vragen over het nieuwe album – in kranten moest ze nog steeds uitleggen hoe het is om als vrouw in een mannenwereld te leven. Als ze de krant al haalde. Ze toonde zich wel eens bitter over dat gebrek aan erkenning in eigen land, waarbij ik altijd moest denken aan Sem Schilt, de meervoudig ex-wereldkampioen kickboksen, die in Tokio niet over straat kon maar eenmaal terug in Zuidlaren bij de burgemeester langs mocht voor een kopje koffie en een koekje, en daar te horen kreeg dat dit toch wel bijzonder moest zijn, voor Sem.

Maar nu is het over met die onbekendheid van Floor Jansen, want ze zat in een televisieprogramma, Beste Zangers, waar ze onder meer een duet zong met Henk Poort. Dus nu kent heel Nederland alsnog Floor, zoals Nederland hopelijk ooit Robin Borneman kent.

Floor Jansen speelt 26 januari twee keer in Parkstad Theater Heerlen, en 30 en 31 januari in 013, Tilburg.