Typhoon is waarschijnlijk de enige Nederlandse artiest die op Pinkpop kan staan, op Lowlands, op Oerol, op North Sea Jazz, op werkelijk elk dorpsfeest én op een hiphopfestival. En die op al die plekken succes oogst, voor een mainstream en een alternatief publiek, voor witte en zwarte festivalgangers, voor een muziekminnend en een onverschillig publiek – zoals op het bedrijfsfeest Vrienden van Amstel Live.
Iedereen houdt van rapper/zanger Typhoon (Zwolle, 1984). Ook rockers die normaal niet van hiphop houden, ook hiphoppers die liever een Master of Cermony horen dan een live-band.
Dat komt niet alleen omdat Typhoon goede nummers schrijft en mooie teksten. Er bestaan talloze muzikanten die goede nummers schrijven en die geen hond kent. Het is ook niet zo dat Typhoon een allemansvriend is, of allemansvriendenmuziek maakt. Er bestaan immers mensen die muziek maken die zo hoorbaar is gemaakt om te behagen (of om niet actief te irriteren: de succesformule van Sky Radio), dat het eindresultaat juist daardoor ondraaglijk irritant wordt. Van de nieuwe cd van Marco Borsato word ik nog agressiever dan van het laatste album van Hatebreed.
Het komt niet eens door zijn muziek. Het komt door Typhoon zelf. Natuurlijk, hij is een charismatische frontman, weet na al die shows als weinig anderen in Nederland hoe je een lauw veld vol verregende barhangers moet inpakken. Zijn enthousiasme is onweerstaanbaar, net als dat van zijn broer, en eigenlijk zijn hele band. Je moet wel heel veel zin hebben om met je armen over elkaar te blijven staan, om dat bij een show van Typhoon ook daadwerkelijk een uur lang te kunnen volhouden.
Toen ik hem een aantal jaren geleden een paar dagen volgde voor het toen nog wekelijkse Vrij Nederland, liet hij me een filmpje zien van een debat waar hij aan deelnam. Het ging over het onderwerp dat Nederland nog scherper verdeelt dan voetbal: Zwarte Piet. Op rustige toon vertelde Typhoon een zaal vol mensen die daar grotendeels niet op zaten te wachten wat zijn persoonlijke bezwaren zijn tegen de symbolische figuur Zwarte Piet. Hij luisterde naar zijn opponenten, nam ze serieus, werd niet eens boos toen een vrouw met een ‘black face’ door hem heen schreeuwde. Hij hield zijn bezwaren persoonlijk, maar bleef wel bij zijn standpunt.
Bij een onderwerp dat symbool is geworden voor een hysterische, volledig ontspoorde discussie zat daar een jongeman op het podium die de rust en de redelijkheid zelve was . Niet om te pleasen of iemand naar de mond te praten, maar ook niet met het schuim op de lippen dat het nationale debat in Nederland middels typeert.
Hij wordt geroemd vanwege zijn authenticiteit; een ingewikkelde term, maar wel een die bij hem past. Hij wordt ook vaak aangesproken als de vertegenwoordiger van ‘het nieuwe Nederland’. Maar op dat filmpje op zijn telefoon zag ik hem vooral als vertegenwoordiger van het oúde, verloren gegane Nederland.
Typhoon & Amsterdam Sinfonietta. Op 13/01 in Muziekgebouw Eindhoven. Speciale gast: Jef Neve. muziekgebouweindhoven.nl