Blaine Cartwright is kaal, net als ik. Toch heeft hij lang haar. Een mat, zelfs. Er zijn niet heel veel kale mannen die daar voor kiezen, en dat heeft een reden: het levert een viezig matje op, dat niet stug in je nek hangt als een strook tapijt, maar mee wappert met ieder briesje. Je moet dat kunnen hebben. Blaine kan dat hebben. Net als zijn naam, als die van een slechterik uit een film van Robert Rodriquez. Net als zijn snor in de volmaakte vorm van een hoefijzer. Net als zingen alsof hij elk moment een dot pruimtabak op het podium gaat spugen.

Blaine is dan ook de zanger van Nashville Pussy, en samen met zijn vrouw Ruyter de spil van de band. Ruyter heeft benen die net zo lang zijn als haar man, en is zo mogelijk nóg charismatischer dan hij. Het zijn twee rednecks, en ze schreven nummers met onvergetelijke titels als The South’s too Fat to Rise Again en You Give Drugs a Bad Name.

Jaren geleden, in het najaar van 2003, was ik op tour door de VS en Canada met Peter Pan Speedrock uit Eindhoven, die in het voorprogramma speelden van Nashville Pussy. Soms waren dat grote, volle zalen. Soms was het een hol als The Roadhouse in Sacramento, waar een kleine honderd mannen in houthakkersblouses het liefst klapten in de vorm van het roepen van ‘Yeah!’ vanaf hun barkruk. Na elke show werd het niet laat, maar vroeg. In de ochtend.

Er was veel drank, er was coke: Nashville Pussy bestond niet uit geheelonthouders. Maar nooit zag ik ze vermoeid of ongemotiveerd op een podium staan. Elke avond stond Ruyter met haar lange blonde haren te headbangen en werd de vuurspuug-act opgevoerd.

Voor de leden van Peter Pan Speedrock was Nashville Pussy een voorbeeld. Spélen, hoe dan ook, waar dan ook. Als het ergens tegenviel, wisten ze: Nashville Pussy heeft veel erger meegemaakt. Die hadden getourd met een band die al hun apparatuur had gejat. Die hadden mogen spelen op het enorme Ozzfest, maar wel maar een kwartier. Die hadden mogen openen voor grote bands, maar met een vijandig publiek dat de voorprogramma’s bekogelde. Ruyter had een geslepen voorwerp in haar oog gekregen, was afgevoerd naar het ziekenhuis. Toch hadden ze de tour afgemaakt.

Het grootste compliment kregen de jongens van Peter Pan Speedrock in Seattle, waar Ruyters moeder naar de show kwam kijken. Na de show kwam ze de kleedkamer in en zei tegen de bandleden van Peter Pan Speedrock dat dit de eerste keer was dat ze naar haar dochter kwam kijken. En dat ze door de herrie van de Brabantse rockers al vrijwel doof was vóór haar dochter het podium betrad.

Peter Pan Speedrock bestaat niet meer. Nashville Pussy wel, maar ik heb ze al jaren niet meer live gezien. Nu ze naar Eindhoven komen, ga ik op zoek naar een YouTube-filmpje, om te zien hoe ze het er tegenwoordig van afbrengen. Het is een concert uit 2018, in Griekenland.

Niets veranderd. Nog even hard, even gretig. Nog steeds lang vlashaar onder een pet bij Blaine, nog steeds wild wapperend blond haar bij Ruyter. Blaine draagt een zwart shirtje met een bandlogo. Van Peter Pan Speedrock.

Nashville Pussy speelt 1 augustus in het Blue Collar Theater in Eindhoven. bluecollarhotel.com