René Korten contrasteert strakke vormen met welhaast smakelijk schilderwerk. Vorig jaar had hij een solotentoonstelling in Museum De Pont in zijn woonplaats Tilburg.
Als kind speelde René Korten (Horn, 1957) veel buiten. “Een hut graven op de Franse Berg, een vergeten stukje natuurgebied, dat was gelukzaligheid. Tot de provinciale weg werd aangelegd. Een kaarsrechte lijn met een hoog talud. Toen was het ineens gevaarlijk en kwamen we er haast nooit meer.
Ik had er lang niet meer aan gedacht, maar een tijdje geleden kwam het ter sprake tijdens een kunstenaarsgesprek met Rick Vercauteren van Museum van Bommel van Dam in Venlo. Die herinnering is misschien wel een mooie metafoor voor mijn werk. Dat gaat ook over de tegenstelling tussen natuur en cultuur: strakke vormen tegenover meer intuïtieve elementen.
Die tegenstelling zit in mijn hele werk, maar de balans verschilt. Toen ik net van de academie in Tilburg kwam, begin jaren tachtig, legde ik mezelf bewust beperkingen op. Ik werkte alleen in zwart/wit: reduceren, het schilderij als eigen universum, zonder directe relatie met de werkelijkheid. Ik zocht met onpersoonlijke middelen naar een persoonlijke uitkomst. Later kwam de kleur terug. En de wereld. Een tijd lang bracht ik die binnen in de vorm van foto’s die ik in het schilderij inbouwde – toch weer een manier om het minder persoonlijk te maken.
Vanaf 2001 heb ik een aantal jaren samengewerkt met Jan van den Langenberg. We deden allerlei projecten: bouwwerken, films, fotografie. Dat werk was veel conceptueler, ik heb in die periode vrijwel niet geschilderd. We discussieerden veel: over het mens-zijn, over de natuurlijke oorsprong en het ‘dierlijke’ instinct van de mens.
Met die thema’s houd ik me nog steeds bezig, maar nu weer meer vanuit de materie, de verf. In Heythuysen laat ik een keuze uit mijn recente schilderijen zien. Die zijn, denk ik, vrijer en intuïtiever dan de vroegere. Ik leg mezelf minder regels op, ik weet dat beide kanten er toch wel in zitten. Het intuïtieve is trouwens deels schijn. Ik werk vaak lang aan een schilderij: veel overwegen en dan snel handelen. Het moet wel daadkracht uitstralen.
Ik vind het leuk mijn werk na zoveel jaren weer eens in mijn geboortestreek te laten zien. Als kind tekende ik al voor de schoolkrant, voor het tennisblaadje, voor carnaval, voor de lokale krant. Ik denk dat er mensen zijn die zich dat nog herinneren.”
