Zelfs als ik stofzuig staat er muziek op >>

Fien Leysens voorstelling Alabama, die deze maand vijf keer staat geprogrammeerd op festival Boulevard in Den Bosch, is een ode aan haar vader, de in 2013 overleden tv-maker Kris Leysen. Hij zou ooit in Alabama tot hulpsheriff zijn benoemd. ‘Het gaat over gemis en verlies, maar is ook een beetje een poging om de leermeester in hem te vinden.’ 

Theater

‘BigMouth van toneelhuis Skagen is een solovoorstelling van Valentijn Dhaenens. Hij speelde die in 22 landen; ik zag de herneming twee keer. Hij gebruikt fragmenten uit historische speeches, preken, verklaringen en redevoeringen van wereldleiders en politici die onder meer aanstuurden op oorlog. Dat doet hij magistraal. Hij staat achter een tafel met een stuk of acht micro’s naast elkaar en gaat van de ene naar de andere. Hij zingt ook tussendoor. Er is een geluidsontwerper die live technisch ongelooflijk sterke dingen doet. Hoewel uit 2011 blijft deze voorstelling pijnlijk genoeg actueel met de oorlogen in Gaza en Oekraïne.

Ik heb voor het eerst een circusvoorstelling gezien, daarin was zoveel aandacht voor decor, details en kostuums : Da Capo van Circus Ronaldo. Je ziet zeven generaties familie op het toneel voorbijkomen die mij ontroerende taferelen hebben laten zien. Ik voelde mij weer een beetje kind. En dat was een gevoel dat ik al een tijdje niet meer had gehad in theater.’

Muziek 

‘Zelfs als ik stofzuig staat er muziek op, al hoor ik er niet veel van. Ik hou van simpele, rustige muziek; een akoestische gitaar, een zachte stem en een sterke tekst. Countrymuziek van Chris Stapleton bijvoorbeeld en ik word graag wakker met Van Morrison. Het voorbije jaar heb ik honderden keren geluisterd naar Stick Season van Noah Kahan. Ik kan me er volledig op uitleven en meezingen. Zijn teksten zijn heel sterk. Online maken zijn fans grapjes: jonge dertigers die geen therapie kunnen betalen, moeten maar naar Noah Kahan luisteren.

Steven De Bruyn componeerde alle muziek voor Alabama en speelt die ook live in de voorstelling. Zijn soloalbum The Eternal Perhaps uit 2020 vond ik heel mooi. Toen Alabama vorm begon te krijgen in mijn hoofd, hóórde ik zijn mondharmonica al. Er schuilt emotie in zijn muziek zonder dat het klef of te veel wordt. Het gaat niet enkel om de mondharmonica. Hij haalt muziek uit alles wat hij maar tegenkomt. Je voelt voortdurend die zoektocht naar nieuw geluid. Zo vertelt hij zijn verhalen en daarin word ik altijd meegenomen.’

Film 

‘Ik kijk meer naar tv-series dan films. Maar All Of Us Strangers met Paul Mescal en Andrew Scott is me zeer bijgebleven. Een trage, artistieke film over eenzaamheid, gemis en geaardheid. Een man zoekt contact met zijn buurman in het flatgebouw waar hij woont. Die zit op slot omdat hij zijn ouders op jonge leeftijd heeft verloren. Als hij zijn ouderlijk huis bezoekt, gebeurt er iets magisch. Hij beeldt zich in dat er niets is veranderd, zelfs zijn ouders zijn er nog. Welk gesprek kun je als volwassene hebben met je overleden ouders? De hele film voel je dat er iets niet klopt en aan het einde wordt duidelijk waarom. Klopt, in Alabama probeer ik dat gesprek ook een beetje aan te gaan.’

Boeken 

‘Someone Who Will Love You In All Your Damaged Glory is een verzameling korte verhalen van Raphael Bob-Waksberg over de liefde. Vaak heel absurd en heel donker, maar daardoor erg grappig en soms heel pijnlijk herkenbaar en ontroerend. Ik stuurde een verhaal door naar een vriendin omdat ze gaat trouwen. Het gaat over mensen die zich opdringen voor zo’n trouwerij, mensen die het groter en beter willen maken en zo wordt het allemaal absurd en absurder. In de overdrijving voel je: dit is hoe het gaat. Het is lang geleden dat ik zo moest lachen.

Jenny Offill is stilistisch nooit standaard. Weather is heel fragmentarisch geschreven. Grappig en zorgelijk tegelijk, maar nooit belerend. Het gaat over een bibliothecaresse in een universiteitsbieb met een soort klimaatangst. Het is al zover dat die angst mensen niet meer kan raken, maar in deze vorm doet het dat toch.’

Beeldende kunst

‘Ik volg Hans Op de Beek al heel lang. Hij werkt multidisciplinair. Het beeld dat hij wil maken, bepaalt het medium dat hij gebruikt. Dat werkt bij mij ook zo als ik een verhaal wil vertellen: is het audio, theater, proza of poëzie? Hij werkt vooral in grijs plaster waarmee hij een soort van stad of een plek bouwt. Heel bijzonder en ontroerend. Vooral omdat mensen afwezig zijn. Het is er droevig en droog. De grijze wereld heeft de ruis van de kleur geabsorbeerd. Het gaat over verstilling, over afwezigheid.’ 

Podcast

‘Sinds ik Heavyweight van de Canadees Jonathan Goldstein heb ontdekt, kan ik geen andere podcasts meer beluisteren. In elke aflevering gaat hij met een gast op zoek naar het moment dat zijn leven compleet veranderde. Voorbeeld: een vrouw is in haar jeugd zo gepest dat haar ouders besluiten te verhuizen. Hij gaat met haar terug en probeert uit te zoeken waarom. Hij probeert zichzelf zo als tussenpersoon te introduceren, maar doet dat vaak heel knullig. Vaak mislukt dat ook of zegt hij foute dingen. Elke aflevering begint met een telefoontje naar zijn beste vriendin, Jackie, een huisarts. Zij is altijd geërgerd. Dat geeft een mooie dynamiek. In de laatste aflevering ging hij op zoek naar een papegaai met een moeilijk karakter; ik hou van zulke kleine, menselijke verhalen.’ 

Fien Leysen (Bonheiden, 1989) studeerde literatuur en linguïstiek aan de Universiteit van Antwerpen en Drama aan het Conservatorium in dezelfde stad. Ze is verbonden aan theatergezelschap BERLIN. Alabama is haar vierde (multimediale) theatervoorstelling.