Helemaal onverwacht was het niet, het demasqué dat zich nu voltrekt na het mislopen van de Culturele-Hoofdstadtitel door Maastricht en omringende regio. Maar de gretigheid waarmee de deelnemende overheden hun gelden terugtrekken om het elders in te zetten is – op zijn zachtst gezegd – opmerkelijk. Het gaat naar sociale uitkeringen, naar het oppoetsen van het mijnverleden, alles wat toevallig voorbij komt, als het maar geen cultuur is. Ja, ik weet het, de verkiezingen komen eraan, zo gaan die dingen dan. En er komen weer nieuwe kansen. Maar toch. Het gevoel blijft dat we de afgelopen jaren naar de kleren van de keizer hebben zitten kijken in plaats van naar een breed gedragen kandidatuur.

Zand erover? In december komt de evaluatie van het organisatiebureau van VIA 2018, ik heb een donkerbruin vermoeden dat daar nog enkele harde noten worden gekraakt.

Met het mislopen van de titel moeten we vrezen dat de Euregio als concept even diffuus blijft als voorheen. Het gebied wordt er gelukkig niet minder interessant door, en door zijn veelzijdigheid blijft het een mer à boire voor degene die er oog voor heeft. Zoals fotograaf Chris Keulen die de afgelopen drie jaar in zijn eentje door het gebied struinde, en er afgelopen maand het prachtige fotoboek Chez Nous over publiceerde. Voorproefjes staan op de cover en de spread (pagina 18-19) van dit nummer. Het mooie van zo’n fotoboek is dat het er überhaupt ís in deze schrale tijd waarin kwaliteit als norm lijkt te hebben afgedaan. Het is er omdat er bij overheden (provincie Limburg, gemeente Maastricht) en stichtingen (Edmond Hustinx, Elisabeth Strouven) nog mensen zijn die hun oog voor kwaliteit hebben behouden.

Dit novembernummer biedt een bonte afwisseling van dichtbij en veraf, we blijven niet alleen ‘onder ons’. Lees over Kokoschka en Marres, over Paolo Boosten en Fien Huth. Over bemoeienissen met India en China. In de special leggen we de loep op de wonderbaarlijke wederopstanding van een dorp in de Belgische uiterwaarden van de Maas. Een kwart eeuw geleden was Oud-Rekem een door leegstand en verval bedreigd plaatsje, nu pronkt het vol trots en zelfvertrouwen met het predikaat Mooiste Dorp van Vlaanderen.

Wat zo’n titel al niet kan doen.