‘Slecht kiezen is de nieuwe doodzonde’, schrijft onze vrije tijd-gestreste columniste An Olaerts in deze nieuwe ZOUT. Het aanbod aan cultureel vertier is tegenwoordig zo overweldigend, dat je je geen enkele misser kunt permitteren.
Ik herken de stress, al dan niet vanuit de rol van bladenmaker. Aanbod is er altijd meer dan genoeg. Het aantal artikelen, servicepagina’s en video’s dat we onze lezers kunnen bieden, is gelimiteerd door budget en tijd. Elk item dat we voor u kiezen, moet een voltreffer zijn. ‘Dat is de enig juiste werkhouding’, denkt u misschien. Toch heeft die houding me bij het samenstellen van dit nummer bijna misleid.
In het redactionele overzicht viel mijn blik op een artikel over een zekere Henk Simons. Ik had nog nooit van hem gehoord. Niet zo gek want, zoals Cyrille Offermans in het desbetreffende artikel uitlegt, Simons heeft nooit een boek gepubliceerd.
Waarom moeten wij dan een artikel over deze man brengen, vroeg ik me af. ‘Dáárom’, gaf ik een kwartier later zelf het antwoord, nadat ik deze parel van een verhaal over de schrijver/vertaler/dichter Henk Simons had gelezen. Ineens wist ik weer waar het om draait: niet om het aantal publicaties dat je op je naam hebt staan, maar om de waarde die je aan je werk en het leven weet te geven. Lees maar, op pagina 16 en verder.
Tom zoekt de nuance, iets wat hem niet in dank wordt afgenomen
Aan de auteur van het stuk, Cyrille Offermans, moest ik deze week nog een keer denken. Ik was bezig in de roman Zwischen Welten van Juli Zeh en Simon Urban. Een van de hoofdpersonen werkt bij een grote Duitse krant. Hij beschrijft hoe de redactie tijdelijk wordt overgenomen door twee piepjonge, über-ideologische klimaatactivisten om een speciale uitgave over de klimaatramp te maken.
Wat zou er op de ZOUT-redactie gebeuren als deze twee activisten het bij ons een maand lang voor het zeggen hadden? Als eerste zou Cyrille Offermans worden gecanceld, dacht ik. Puur vanwege het quotum, als oudere, mannelijke, witte medewerker. U begrijpt: dát zou dus pas een ramp zijn.
Schrijfster Marente de Moor schuwt in haar nieuwe boek De schoft de actuele thema’s niet. Haar hoofdpersonage Tom, zo vertelt ze in een interview met Yannick Dangre, zit niet alleen in een ongemakkelijke positie door zijn wit- en man-zijn op een vluchtelingenschip met een vrouwelijke crew. Tom zoekt de nuance, iets wat hem niet in dank wordt afgenomen. ‘Om je als nobele barmhartige op te werpen heb je niet meer nodig dan één slogan’, zegt Marente de Moor, ‘terwijl voor alles wat nuance vraagt veel meer ruimte nodig is. En dat is wat Tom wil, net als ik. Ik schrijf niet voor niets romans in plaats van spandoeken.’
Hoe belangrijk nuance ook in de fotografie is, ziet u in het monumentale oeuvre van Bertien van Manen (pagina 24). Ooit maakte zij zich zorgen over de relevantie van haar werk, omdat er in de Donbas, waar zij toen al een paar jaar bezig was met reportages, ineens ‘horden fotografen’ stonden. Een collega stelde haar gerust. ‘Bertien, zíj zijn over twee weken terug, jij gaat de diepte in.’ Hij kreeg gelijk.
CHRISTIANE GRONENBERG
co-hoofdredacteur
c.gronenberg@zoutmagazine.eu