Harder dan ooit

Een nieuw huis, een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Anneke van Giersbergen is terug van nooit weg geweest. Zelf zegt de rockmuzikant dat de nieuwe cd Vuur harder is dan wat ze ooit eerder maakte. De inspiratie haalde ze uit haar reizen: de elf songs dragen de naam van een stad. “Ik schrijf veel onderweg, in hotels of vliegtuigen. Omdat ik vaak van land naar land vlieg, gisteren Libanon, vandaag Rusland, voel je de culturele verschillen heel goed. Over dat gevoel schrijf ik dan.”

MUZIEK_“Purple Rain van Prince sloeg bij mij in als een bom. Ik was elf toen die plaat uitkwam. Ik luisterde toen naar Diana Ross, Donna Summer, Mahalia Jackson, Ella Fitzgerald; het sprong van soul naar jazz. Prince tilde soul en funk naar een hoger niveau: wat een lagen, wat een emotie, wat een verhalen! Zijn uitstraling, hoe hij zingt, arrangeert, alles is vet aan die plaat.”

“De metal kwam via vriendjes op school. Ik dacht: wauw, zo kan het ook. Ik hou van metal met een melancholische inslag. Die donkerte zit in ons allemaal, denk ik. We moeten die omarmen, de balans zoeken. Metal is echt, rauw en donker, zonder taboes. Dat het hard is, vind ik lekker. Het begon met Metallica, Anthrax en Slayer, daarna ga je zoeken in de subgenres. De mooiste metalplaat? Nou, oké, even afgezien van de klassiekers: Magma van de Franse metalband Gojira. Die plaat heeft alles: ze hebben in één keer een nieuwe sound uitgevonden. De songs zijn goed geschreven, de liveshow knettergoed. En ze zijn heel positief. Ze zingen teksten als: ‘Als je jezelf verandert, verander je de wereld’. Metalmensen zijn outsiders, zwarte schapen die elkaar vinden in de muziek.”

BOEKEN_“Ik lees alleen boeken over spiritualiteit en zelfontplooiing. Meest indrukwekkend is het boek van Louise Hay: Je kunt je leven helen. Dat klinkt erg zweverig, maar het is super praktisch. Een handboek over hoe je moet leven, want het is soms best lastig. Er is zoveel aan de hand, je raakt zo snel overprikkeld door alle mogelijkheden, hoe maak je daar pap van?”

“ Vroeger was ik soms intens verdrietig, moeilijk te zeggen waar dat aan lag, want ik heb best een goede jeugd gehad. Van Hay heb ik geleerd dat je alles kunt veranderen door het hardop te zeggen. De een richt zich tot God, ik richt me tot de kosmos of wie maar wil luisteren. Elke ochtend onder de douche vraag ik: ‘Als het mag, wil ik een goede dag hebben’. Zo zet je jezelf op een positieve trein. Je krijgt hulp, maar je doet het zelf, snap je?”

BEELDENDE KUNST_“Ongelofelijk hoe iemand iets in zijn hoofd kan zien en dat kan tekenen. Als ík iets in mijn hoofd heb, kan ik het wel zingen. Tatoeages beschouw ik ook als kunst. Mijn eerste was een hartje, mijn vader vond het helemaal niks. Dit hier is de engel Gabriël die mij beschermt tegen het kwaad, plus de naam van mijn eerste solobandje Agua de Annique. Dit waterdraakje heeft mijn zoon Finn getekend. De laatste drie heb ik laten zetten door Darko in Tilburg die me aanbevolen werd door de jongens van Peter Pan Speedrock en de Heideroosjes. Hij doet iedereen uit de metal.”

Anneke van Giersbergen (Sint-Michielsgestel, 1973) werd groot als zangeres/gitarist van metalband The Gathering. Daarna ging ze solo, nu is er Vuur, de eerste cd van haar eerste eigen band. Ze verhuisde recentelijk met haar man Rob, tevens haar manager, van De Rips naar Eindhoven.

FILM_“De klassieke zwart-witfilms zijn me veel te traag. Ik hou heel erg van knokken, actie, Batman, dat soort dingen. The Shawshank Redemption en Schindler’s List vind ik heftig en prachtig, maar film is voor mij vooral ontspanning. In de muziek zoek ik de zwaarte juist op en in film niet. Misschien begrijp ik die taal beter.”

THEATER_“Als ik met Finn naar The Lion King ga, zit ik bij het eerste liedje al te janken. Die melodieën, die Afrikaanse warmte maken me emotioneel. Of ik bij metal ook huil? Ja, soms bij Devin Townsend, met wie ik al negen jaar samen speel. Die maakt heavy muziek, maar heel gelaagd. Hij is een van de beste zangers in de scene, als ik hem live naast me hoor zingen, ga ik door mijn hoeven. Staan er duizenden metalheads voor zijn neus, vraagt hij ze om hun moeder te bellen. Dat is puur, geen pose.”

MODE_“Ik vind het altijd lastig om me te kleden voor het podium. Ik doe maar wat. Ik moest eens op het laatste moment wat kleren hebben voor een optreden in Helsinki. Met een assistent in de taxi naar een winkel, daar in hoog tempo van alles uit de rekken getrokken. De eigenaar van de zaak wist precies wat me stond. Sindsdien appt ze me foto’s van nieuwe kleren. Als ik ze mooi vind, stuurt zij ze op.”

“Ik kan niet alles dragen, een leuk jurkje moet wel blijven zitten als ik begin te headbangen. En ik heb cup D, dan weet je dat je geen flodderig shirtje moet aantrekken. Tijdens een concert van The Gathering had ik eens een kort rokje aan. Toen ik me bukte, hoorde ik een applaus door de zaal gaan terwijl de muziek daar geen aanleiding toe gaf. Ik dacht: shit, sta ik in mijn onderbroek. Oké Annie, voortaan zwarte onderbroeken. Sommige meiden hebben dat van nature, ik niet.”