Denken als Pippi Langkous

Zangeres Merel Koman, alias Blackbird, is net terug uit Nashville waar ze samen met professionele songwriters werkte aan achttien nieuwe songs. “Sinds ik terug ben zit ik in een creatieve flow. Ik schrijf elke week een nieuw liedje.”

MUZIEK_ “De plaat MTV Unplugged van Alanis Morissette heb ik vaak beluisterd op de fiets, onderweg van Kessel, waar ik woonde, naar de middelbare school in Panningen. Nu ik vijftien jaar later zelf muziek schrijf, merk ik hoe groot haar invloed is geweest. Het zit hem in de zanglijnen, in de opbouw van een liedje. En dat terwijl ik in de tussentijd jazz heb gestudeerd en soul heb gezongen. Alanis is veel scherper in haar teksten. ik ben minder letterlijk. Zij kan op een hele slimme manier precies zeggen waar het op staat. Die plaat, zo blijkt nu, is nog veel belangrijker voor me dan ik ooit heb gedacht.

Both Sides Now van Joni Mitchell is misschien wel het allermooiste nummer dat ik ken, vooral de uitvoering met orkest is briljant. Ze kijkt erin terug op haar leven en de liefde, terwijl ze rond de twintig was toen ze het schreef. Niet plat, niet poëtisch, gewoon precies zoals het is. Nee, ik heb het nog niet aangedurfd om het zelf te zingen. Volgende maand speel ik met het Metropole Orkest, wie weet.”

FILM_ “Je kunt in de bioscoop keihard mijn naam roepen en dan hoor ik het nog niet, zo kan ik opgaan in films. Ik moest ontzettend huilen bij The Pursuit of Happyness van Gabriele Muccino, met Will Smith en zijn zoontje. Het gaat over een zakenman die zijn baan verliest en met zoontje op straat belandt. Een vader die het goed probeert te doen voor zijn zoon. Het gaat over vechten waar je in gelooft, hard je best doen om er iets van te maken, maar soms lukt het even niet. Ze spelen fantastisch.

Ik hou ook wel van documentaires over Amerikaanse zangers en bands in het Californië van de jaren zeventig: weer Joni Mitchell, Crosby, Stills, Nash & Young, Frank Zappa, Linda Ronstadt, James Taylor, allemaal figuren die ik heel tof vind. Er was vrijheid, vechtlust, ze schreven liedjes op de veranda. De muziekwereld is zo veranderd, het zou wel wat meer seks, drugs & rock-‘n-roll mogen zijn. Dan heb ik het niet zo zeer over de drugs, want dat vind ik niet chill, maar minder regels en meer vrijheid. Ik ben niet extreem roekeloos, maar ik moet wel veel prikkels hebben.”

MODE_ “Ik ben ook qua mode een seventies-fanaat. Ik hou van die country-dingetjes, wijd uitlopende pijpen, hele hoge broeken en dan een kort dingetje erop. Ik hou ook van sterke vrouwen, zoals Coco Chanel. Daar wil ik dan alles van weten.

Als ik op tour ben heb ik geen zin om de hele dag bezig te moeten zijn met wat ik ’s avonds op het podium zal dragen. Ik heb iemand ingehuurd die dat voor me doet: alles gepast en zes

outfits uitgekozen. Dan ben ik mega happy. Ze fixt dingen die ik nooit kan fixen, van de duurdere merken die ik never nooit kan kopen. Ja goed, dit kost ook iets, maar dan ben ik wel stressvrij. Als ik de kleren gedragen heb, gaan ze weer terug naar waar ze vandaan kwamen.”

Merel Koman (1987) groeide op in Kessel, studeerde jazz en pop in Utrecht en debuteerde als zangeres onder de naam Blackbird. Ze speelde met artiesten als Douwe Bob en Rowwen Hèze. Komende maand verschijnt haar eerste cd. Vorig jaar stond ze op Pinkpop, en dit jaar op Parkpop. Koman woont in Amsterdam.

THEATER_ “Als ik ga dan is het naar muziektheater om bands akoestisch te zien. Soms leer je een liedje op een nieuwe manier kennen. Ik heb zelf een zwak voor meerstemmigheid. En omdat het allemaal wat zachter is in het theater, hoor je dat dan heel goed.”

BEELDENDE KUNST_ “Ik ben gefascineerd door kunstenaars. Hoe vernieuwend iemand kan zijn voor zijn tijd. Die iets maakt wat nog niet bestond. Ik kan me helemaal verliezen in tijdlijnen. Eerst hadden we dit en toen volgde dat. Ik vraag me altijd af hoe dat ging in de tijd dat het gecreëerd werd. De eerste kunstenaar die mij echt pakte was Salvador Dali. Ik zag dingen die ik nog nooit had gezien. Waar ik niks van snapte, maar toch weer wel.”

BOEKEN_ “Ik heb altijd heel veel gelezen. Wat ik mooi vind aan Scandinavische thrillers
zijn die slimme powervrouwen die het allemaal oplossen. Ik vind Arnaldur Indridason en Samuel Bjørk heel erg vet. Heerlijk, dat ijzige sfeertje. Ik ben zelf ook best vaak in Scandinavië geweest. M’n ouders zijn daar gek van en ik heb dat een beetje meegekregen.

Als kind spaarde ik handtekeningen van schrijvers. Om die te krijgen schreef ik brieven aan bijvoorbeeld Annie M.G. Schmidt en Astrid Lindgren. Want ik wilde later schrijfster worden. Het is een soort van gelukt, maar dan wel in de muziek.

Pippi Langkous was een voorbeeld voor me: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.” Ofwel: niet bang zijn voor nieuwe dingen anders kom je helemaal nergens. Omdat er nu steeds meer mensen betrokken zijn bij Blackbird voel ik me verantwoordelijk. Het gaat niet alleen meer om mij. Soms overvalt me dat, maar dan denk ik als Pippi: ik ga het gewoon doen.”