Dit gaat niet goed

Sanne Samina Hanssen is actrice en zangeres, onder meer in het duo Polly & Bruce. Ze houdt van ‘country noir’, voodoo, Tsjechov en Michelle Williams. De helft van het jaar woont ze in een camper.

THEATER _ “Ik studeerde even journalistiek in Tilburg toen ik Mythobarbital zag van Abattoir Fermé, mijn allereerste theatervoorstelling. Het was horror, doodsangst, een claustrofobische ervaring. Ik wilde de zaal uit en ook weer niet. Na deze voorstelling dacht ik: dit kan dus ook, dit kun je wórden.”

“Ik zou graag in iets van Tsjechov willen spelen. Als je zijn stukken leest, denk je dat het tragisch is maar ze zijn behalve nog altijd actueel ook heel komisch. Er zitten gesprekken in die in de kern ergens anders over gaan. Vanaf seconde één weet je: dit gaat niet goed en toch wil je het allemaal zien.”

MUZIEK _ “Op 10 april komt de eerste elpee uit van Polly & Bruce! Ik zing met Woody Veneman country noir. Geen idee waarom ik zoveel op heb met americana. Mijn vader draaide Cocker en Springsteen. Misschien omdat country vaak gaat over verboden dingen, je kunt zomaar over een moord zingen. Johnny Cash vind ik een icoon, bescheiden, betrokken, enorm talent, maar hij zeulde ook altijd het leed van de wereld mee. Als ik één lied moet noemen: Our Mother The Mountain, van Townes Van Zandt. Gaat over een vrouw op wie hij verliefd wordt, ze verandert in glasscherven en in een slang of zo. Ik ben gek op voodoo.”

Sanne Samina Hanssen (Kessel-Eik, 1988) was onder andere te zien bij Toneelgroep Maastricht en Afslag Eindhoven, in de film De Liefhebbers (2019) en in de Vlaamse tv-serie Zie mij graag. Dit seizoen speelt ze in Angels in America van Toneelhuis en Olympique Dramatique en is ze te zien in de Netflix-serie Undercover en Vliegende Hollanders.

FILM _ “De mooiste film? Wat een kutvraag. Blue Valentine sowieso, want ik ben een ongelofelijke Michelle Williams-liefhebber, als actrice, als mens, de keuzes die ze maakt. Williams en tegenspeler Ryan Gosling huurden samen een paar weken een huis ter voorbereiding op een sleutelscène. Ik zou tekenen voor zo’n sociaal experiment.

Laatst heb ik The Invisible Life of Eurídice Gusmão gezien en sindsdien denk ik daar elke dag aan. Die gaat over twee zussen in Brazilië, in de jaren vijftig. Ze raken elkaar kwijt als de een naar Griekenland vlucht – achter een man aan – en de ander na een uithuwelijking uit huis gaat. Uiteindelijk wonen ze jaren in dezelfde stad zonder het van elkaar te weten. Er zit een beklemmende scène in over de huwelijksnacht van een van de zussen. Ze is flink bezopen, ze nemen poppers, ze is geen doetje. Wat volgt lijkt op een onhandige vrijpartij maar het is in mijn ogen een verkrachting. Ik heb zoiets nog nooit gezien in een film. Knap dat een mannelijke regisseur dit zo rauw laat zien zonder dat die vrouw meteen een slachtoffer wordt. De andere zus kiest voor zichzelf een leven met een kind en zonder man.”

“Die thematiek houdt me bezig. Mensen om me heen krijgen kinderen. Bij mij ligt de nadruk momenteel op werk en reizen. Ik heb een vriend en een open relatie, ik kan keuzes maken. Ik kan zelfs zaad bestellen in Denemarken als ik dat wil. Eigenlijk kan alles.”

BOEKEN _“Ik ben geen romanlezer. Ik kan dat gewoon niet, weet niet waar het aan ligt, te ongeduldig, te snel afgeleid? Iedereen heeft het over Grand Hotel Europa, maar als ik het alleen al vast moet houden wil ik het al uithebben, snap je. Dit lees ik wel: Inleiding tot Vedanta, spirituele bevragingen van Swami Dayananda, een Indiase goeroe. Hij beschrijft dat we altijd meer willen met als gevolg dat we ons onvolmaakt voelen. Hij beschrijft de oorzaak van dit zoeken en een eventuele oplossing.”

FOTOGRAFIE _ “Ik heb iets met Helmut Newton. En niet alleen omdat hij een van mijn favoriete acteurs Joaquin Phoenix heeft gefotografeerd. Wat ik aan Newton zo interessant vind: je snapt het niet helemaal. Je vraagt je af waar je nou precies naar zit te kijken. Hij portretteert ongelofelijke vrouwen, met een geweldig lijf, oneindige benen, prachtig haar, grote borsten, prachtige tepels, en dan maakt hij een verloederd beeld bij een zwembad met heel veel kleuren. Je denkt: fout, ordinair, lelijk. En toch gaat het over het zoeken van een echtheid terwijl we allemaal weten: dit is niet echt. En je wil dat het wel echt is. Zo’n beeld roept vragen op en vertelt tegelijk heel veel.”

BEELDENDE KUNST_ “Malcolm Liepke schildert van die theatrale portetten. Cool. Ik heb hem opgepikt via social media. Als ik mezelf voorbereid op een rol, kan alles me helpen, ik kan op een geschilderde vrouw van hem zomaar een personage projecteren.”

ARCHITECTUUR _ “Ik woon vijf maanden per jaar in een camper en in de winter verblijf ik waar ik werk. Ik heb een soort angst voor huizen. Angst is misschien niet het goede woord, ik hou niet van spullen, of beter: van langdurige contracten. Zelfs als ik een huis héél graag zou willen, zou ik er op dit moment in m’n leven niet aan beginnen. Ik kan altijd een ticket naar India boeken.”