Het is niet mijn soort diepgang

Op een hoverboard zoeft hij naast zijn broer over het marmer in het Theater aan het Vrijfhof in Maastricht, het maakt zijn toch al imposante gestalte nog wat imposanter. Cabaretier Steven Brunswijk speelt vanavond in het uitverkochte bovenzaaltje van het theater.

THEATER_ “Voorstellingen van collega’s zie ik amper. Daar kom ik niet aan toe, maar ik geniet van mijn eigen voorstelling. Ik ben nooit naar de kleinkunstacademie gegaan omdat ik bang was dat het ten koste zou gaan van mijn originaliteit en creativiteit. Humor kun je niet leren. Jandino Asparaat vind ik heel vrij, maar ik denk niet dat hij een vijfjarige opleiding heeft gehad. Dat is het mooie aan hem, hij is een entertainer, comedy pur sang. Als ik kijk naar mensen die wel een opleiding hebben gedaan dan zie ik een bepaalde gestructureerdheid. Daar houden we van in Nederland, maar vrij zijn in je hoofd is veel mooier. Klopt, met alleen humor kom je er ook niet, maar mijn voorstelling staat als een huis nu.”

CABARET_ “Nederlandse cabaretiers zijn allemaal goed hoor, toch kijk ik liever naar de Amerikaanse stand up comedian Dave Chappelle. Dat is iemand die hilariteit kan combineren met hele serieuze onderwerpen. Natuurlijk hebben Hans Teeuwen en Theo Maassen ook diepgang, maar het is niet mijn soort diepgang. Zelf heb ik het graag over zware maatschappelijke onderwerpen zoals slavernij, Zwarte Piet en rechts-extremisme. Dave Chappelle combineert zijn humor met serieuze problemen zoals the n-word, black life matters, feminism, political shit, dat soort dingen.”

Steven Brunswijk (Paramaribo, 1983) leerde voor administratief medewerker toen hij met zijn filmpjes naam maakte bij Geenstijl en Dumpert. Als ‘Braboneger’ maakte hij zijn eerste cabaretprogramma. Hij woont in Tilburg, is verloofd en heeft drie kinderen.

BOEKEN_ “Ik ben niet echt een lezer, daar heb ik het geduld niet voor. Een van de weinige boeken die ik gelezen heb is The Secret van Wallace D. Wattles. Ik heb het niet uitgelezen, de gelijknamige film van Rhonda Byrne heb ik wel uitgekeken. Het gaat over de wet van aantrekking om iets te bereiken. Zoiets is mij letterlijk overkomen. Ik had 35.000 euro schuld en ik dacht: het zal wel goedkomen als ik heel positief ga denken. Try to make it positive, weet je wel. Ik zag in een parkeergarage in Tilburg vaker een Alfa Romeo 159 staan, ik parkeerde mijn krakbak ernaast. Keek er altijd in en dacht: als ik hier eens in kon rijden! Onbewust was ik dat heel hard aan het uitstralen; op een dag reed ik exact die auto, grijs en met crème leren bekleding.”

BEELDENDE KUNST_“Daar heb ik hé-lè-maal niks mee. Nada, noppes, absoluut niets. Museum De Pont in Tilburg? Ik zie de studenten wel eens met een treurig gezicht uit de bus stappen, die hebben er ook niet veel zin in volgens mij.”

MODE_ “Ik heb een soort van schoenenfetisj. Vooral voor Air Max en Adidas. Ik koop elke maand wel een paar of vier. Waarom? Omdat die lekker lopen natuurlijk en er strak uitzien. Die Air Max 1’s… ik heb ze nu ook aan, ze zitten fantastisch. Waarom vier? Je moet toch een collectie maken! Ik heb een stuk of vijftig paar, ha ha, ben nog niet zo lang geleden begonnen.

Ik sport veel dus ik houd van kleding die lekker om het lijf zit, ik hou van heel erg van joggingpakken. Joggingbroeken, die kan ik de hele dag dragen. Op het podium wil ik er vooral fris uitzien, een T-shirtje, een spijkerbroek en mooie sneakers daaronder. Als mijn vrouw zegt dat het me goed staat, dan voel ik me ook goed.”

DESIGN_“Ik let eigenlijk alleen op vormgeving als het om auto’s gaat, hoe ze gestroomlijnd zijn, of ze robuust zijn en of ze kracht uitstralen. Een van mijn favoriete auto’s is de Rolls Royce Ghost. Het is een klasse wagen maar ook verdomd snel… als die een straat indraait dan gebeurt er iets. Een dure Mercedes valt niet op, een Ferrari is weer te patserig of te aanwezig. Of ik hem zou kopen als ik het geld had? Zé-kèr-te-wé-ten. Schaamte? Ab-so-luut niet. Ik heb nu ook een dikke grote wagen, een Amerikaanse Dodge RAM en ook daarin krijg ik vaak een blik van: is dit niet overdreven, maar ja ik heb er hard voor gewerkt.”

MUZIEK_“Van reggae tot Nederlandstalig, van Franse rap tot Amerikaanse hiphop. Een nummer dat ik heel erg voel is Dance With my Father van Luther Vandross. (Zingt een eind weg.) Krijg er nu alweer kippenvel van. Mijn vader leeft nog, desondanks raakt me dat. Heb hetzelfde met Als alle lichten zijn gedoofd van Marco Borsato. Het gevoel dat hij erin legt.”

FILM_“De allermooiste film die ik ooit heb gezien heet 42. Die gaat over de eerste zwarte honkballer, Jackie Robinson. Vroeger mochten zwarten geen honkbal spelen want ze waren minder. Basketball was helemaal lachwekkend, want blanke Amerikanen geloofden werkelijk dat de zwarte Amerikaan niet slim genoeg was om het spelletje te snappen. En kijk nu eens! In de film schreeuwen duizenden mensen ‘We don’t want you, nigga’, ‘Get out of here, nigga’ – en dan een homerun slaan. Ik kan me er wel mee identificeren, in Tilburg was ik een unicum, er werd toch anders naar me gekeken. Het was niet zo erg als bij Jackie Robinson, maar ik heb vaak moeten vechten voor mijn plek. Dus ik begrijp zijn pijn. En daarom komt die film zo binnen.”