Kiki vindt: Ik had een droom...

Op deze plek schrijft mode-expert Kiki Niesten over stijlvragen en zaken die haar aandacht trekken.

En wel een hele bijzondere droom waar ik graag aan terugdenk! Ik droomde dat ik in een middelgrote stad liep op een zondag. Het was in het voorjaar, de temperatuur was aangenaam. Blauwe lucht, een helder voorjaarszonnetje.

Ik kan er moeilijk de vinger op leggen of het nu Den Bosch was, of Amsterdam, Antwerpen of misschien wel Maastricht. In ieder geval was ik in een binnenstad. Er waren prachtige gebouwen, monumenten, kerken. Maar wat het allermeest opviel in mijn droom was dat er wel winkels te zien waren maar geen hordes winkelende mensen. En dat de winkels níet open waren. Ik voelde me in mijn droom ook zeker twintig jaar jonger, maar dat komt natuurlijk omdat het ‘beleven’ van een stad zonder shoptoeristen al heel erg lang geleden is.

Het bracht me op het idee om te mijmeren over de mogelijkheden van een ouderwetse zondagsrust. Hoe fijn zou het zijn om de binnenstad weer eens te kunnen bekijken zonder dat het hele stadsbeeld bepaald wordt door slenterende shoppers. Wandelend door Den Bosch de mooie Sint Janskathedraal bekijken, lopend door Amsterdam het paleis op de Dam of de Nieuwe Kerk bewonderen. Al mijmerend naar boven kijken, met je ogen de gevels beklimmen zonder tegen een ijslikkende toerist aan te lopen… Een stad beleven in haar authenticiteit kan tegenwoordig enkel nog op eerste kerstdag en eerste paasdag.

Hoe makkelijk zou het zijn voor een stad om zich te onderscheiden van andere steden door op zondagen ‘koopvrij’ te zijn. Door de focus te leggen op andere zaken dan plat winkelen en te benadrukken hoe bijzonder een stad kan zijn op grond van haar eigen bezienswaardigheden.

Het specifieke van een stad verdwijnt als alles draait om de winkels (lees: winkelketens) waardoor elke plaats qua beleving hetzelfde wordt. Het maakt zelfs niet echt uit of je in Nederland bent of in België, Frankrijk of Italië. Het beeld wordt bepaald door schreeuwerige etalages die niets nalaten om de aandacht van het winkelende publiek te trekken. Om nog maar niet te spreken van de torens van ballonnen en sandwichborden.

Ik vrees dat het een utopie zal zijn, en dat ik het moet doen met mijn dromen, jammer genoeg, maar mocht ik ooit burgemeester van een stad worden dan stond deze utopie bovenaan mijn verlanglijstje.