PTMY: Het lot van de ex-zanger

Zijn oude bandleden speelden in die tijd nog steeds Ahoy twee avonden vol. Zij hadden immers de rechten op de naam Supertramp. Ik ging kijken en liep halverwege weg: zelden zag ik zo’n zielloos concert als dat van Supertramp zonder Roger Hodgson. Het lijkt het lot van de zanger die zijn band verlaat. Wie de naam houdt, behoudt het publiek. Een paar weken geleden zag ik Geoff Tate in de Cacaofabriek in Helmond. De naam Geoff Tate zegt weinig mensen iets. De naam Queensrÿche wel, dus spelen zijn oud-bandleden in grotere zalen, want zij wonnen de rechtszaak om de naam. Roger Waters leek hetzelfde lot te treffen. Zijn soloalbum Amused to Death was een meesterwerk, veel beter dan het werk van Pink Floyd zonder Waters. Maar Pink Floyd, dat de rechtszaak om de naam had gewonnen van Waters, speelde in stadions. Terwijl Waters niet eens kon touren met Amused to Death. Het meest extreme voorbeeld, en bewijs van het belang van een bandnaam, is UB40. Zanger Ali Campbell verliet de band, die vervolgens zijn vergeten broer in dienst nam. Ik zag UB40 met de namaak-Ali op Pinkpop Classic; zelden in de geschiedenis van mijn concertbezoeken zag ik een frontman ongemakkelijker op het podium staan als de vergeten broer van Ali. Alsof de band hem erin had geluisd: ga gewoon staan joh, niemand kijkt naar je, we zijn immers met zóvelen. UB40 bleef in grote zalen spelen, Ali ging terug naar de clubs. Rechtszaken over de naam volgden. Uiteindelijk kwam er een Salomonsoordeel: zowel de ex-zanger als zijn ex-bandleden mochten de naam UB40 voeren. Dus bestaan er sinds een paar jaar twee UB40’s. En die van Ali is inmiddels veel groter: hij speelt in de Ziggo Dome, zijn oud-bandleden in de drie keer zo kleine AFAS Live. De fans zijn verdeeld in twee kampen die recht tegenover elkaar staan: bij elke aankondiging van een concert van een van de twee UB40’s staan er bittere sneren onder van fans van de concurrerende versie, gevolgd door wederzijdse jij-bakken. De reden dat Roger Waters inmiddels toch weer in stadions speelt is dat zijn oude Pink Floyd-makkers niet meer optreden. Zo is het met Roger Hodgson ook gegaan. Zijn chagrijnige oud-collega’s zijn gestopt met het touren waar ze zo zichtbaar geen trek in hadden, de erfenis van Supertramp is nu in handen van Hodgson. De afgelopen jaren zag ik hem regelmatig in een uitverkocht Carré. Mét band inmiddels, en met nog net zoveel plezier als in die halfvolle Melkweg. Soms is gerechtigheid simpelweg een kwestie van geduld: het onrecht uitzitten.