Tussen flamenco en hiphop - Jiri Taihuttu wil zich niet meer beperken tot één genre

afkomstig uit een getalenteerde familie uit Venlo. Zijn broer Jim is als regisseur bekend van films als Wolf en De Oost, en maakte deel uit van Yellow Claw, een trio (later een duo) dat tot in de VS furore maakte met een mix van trap, hiphop, dubstep en hardstyle.  Ex-profvoetballer John Taihuttu is Jiri’s neef, en zijn vader is Gino Taihuttu, gitarist van de legendarische metalband Gin on the Rock. Toen hij nog flamenco-gitarist was, trad hij vaak samen met zijn vader op; op Ibiza speelden ze samen in restaurants en op boulevards.  In Coronatijd presenteerde ik vanuit de Muziekgieterij in Maastricht een muziekprogramma, Quarantalks, met elke week een muzikant als gast die enkele voorwerpen meenam. Jiri was een van hen. Hij had het mes bij zich waarmee hij na zestien jaar zijn dreadlocks had afgesneden. De ingreep viel samen met het moment waarop hij hiphop was gaan maken onder de naam Jiri11. En met succes.  ‘Ik wil me nooit meer beperken tot één genre’ Toen ik enkele jaren later rapper Ronnie Flex volgde voor een boek, zag ik Jiri11 optreden als zijn voorprogramma, hij deed dat met overtuiging en bravoure. Tegelijkertijd bleef hij ook andere dingen maken. Toen zijn broer Jim met Hardcore Never Dies een heerlijke film over de gabbercultuur maakte, kwam ik Jiri (en zijn vader Gino) tegen op de aftiteling: ze hadden de soundtrack geschreven. Ze wonnen er een Gouden Kalf mee.  Op 11 januari gaf Jiri11 zijn afscheidsoptreden in Amsterdam. Hij kondigde het aan met de woorden: ‘Het einde van Jiri11 is hier. Dit was het. Dank jullie wel. 11 out.’ De vraag was wat hij erna zou gaan doen. In februari gaf hij het antwoord, op zijn Instagram-account: ‘Dat wat ik altijd al gedaan hebt. Whatever de fock ik wil.’  Wat hij wil, is nu duidelijk. De Nachtwacht is de naam van zijn nieuwe band. ‘Ik wil me nooit meer beperken tot één genre. (…) Hier komt alles samen wat mij gevormd heeft,’ zegt hij in een filmpje. De band heeft nu twee singles uit. In het poppy Huis van Zwart en Rood excelleert Jiri als gitarist, in het melancholische Cederhout als zanger en tekstschrijver. Dat laatste nummer is prachtig.  Flamenco en hiphop hebben hun oorsprong gemeen: verhalen vertellen vanuit de bevolking. Ze klinken beide door in de nieuwe muzikale identiteit van Jiri. Bij een andere artiest zou je concluderen dat hij deels terugkeert naar zijn bron. Het wonderlijke aan het verhaal van Jiri Taihuttu is dat hij nooit terugkeert, maar steeds vooruitloopt, en ondertussen al zijn bronnen meeneemt. LEON VERDONSCHOT