Verzonnen verhalen vind ik saai - De voorkeur van theatermaakster Minou Bosua

Het was baanbrekend en we werden er zeer door beïnvloed. Ze gebruikten de provocatie en de rigoureuze confrontatie om iets open te breken. Klasgenoot Hans Teeuwen wist er wel raad mee. Die heerlijke brutaliteit en lef spreekt me zeer aan in cabaret. Als de aardigheidsfactor erbij komt, is het jammer. Op het Holland Festival zag ik ooit Before I Sleep van Tristan Sharps dreamthinkspeak, de voorstelling was geïnspireerd door De kersentuin van Tsjechov. Ze hadden er een enorm kantoorpand op de Zuidas voor verbouwd, verdieping voor verdieping, er was een supermarkt ingericht en een warenhuis. Een oude verteller met een mutsje en een kaarsje leidde je naar een etage met kale berkenbomen, de zogenaamde kersentuin: theater en beeldende kunst kwamen er prachtig samen. Zoals theater en dans prachtig samenkwamen in de samenwerking tussen de choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui en regisseur/choreograaf Alain Platel. Zij brachten een boodschap die zo levendig, zo muzikaal en aanstekelijk was, dat die een enorme zeggingskracht kreeg.’ Film ‘Ik hou helemaal niet van verzonnen verhalen. Vind ik saai, ik heb er geen boog voor, wat kan er nog misgaan denk ik dan? Ik ben opgevoed met documentair kijken. Wat ik mooi vind aan een documentaire is die volledige fascinatie voor één onderwerp. Zoals The Velvet Queen, over de zoektocht van schrijver Sylvain Tesson en fotograaf Vincent Munier naar het ongrijpbare sneeuwluipaard in het Tibetaanse hoogland. De obsessie van de makers zegt veel over ons mensen, de beelden van de natuur zijn prachtig. Ze laten zien dat je met een onderzoekende blik en lange focus geweldige ontmoetingen kunt hebben in een wereld waarin wij ons normaal niet snel zouden begeven.’ Beeldende kunst ‘Ik heb een enorme bewondering voor Joep van Lieshout. Voor de manier waarop hij zijn jongensachtige fantasie omarmt, uitpluist en vervolgens uitvergroot. En ons een aanstekelijk voorstel doet: grote pikken, enorme baarmoeders van polyester waarin je kan verdwijnen. Je voelt dat hij in bed wil met twaalf vrouwen, nou dan maakt hij een multivrouwenbed. En dat bed staat in een huis dat een hond voorstelt en die hond moet geneukt worden door een man. Ik voel me heerlijk in die ontwerpen, het geeft een mooi spanningsveld tussen maker en kunstwerk. Het boek I’ll Be Your Mirror van fotograaf Nan Golding kreeg ik lang geleden van mijn moeder. Ik realiseerde me voor het eerst dat je je eigen leven als uitgangspunt kon nemen voor een kunstwerk als het werk maar blijft resoneren met de Grote Wereld. Het enige concept dat ik tot dan toe kende voor die wereld, vol drugs en geweld, was: blijf er weg. Ik zag het werk van Berlinde De Bruyckere voor het eerst op de Biënnale van Venetië. De eenvoud en de monumentaliteit maar ook de verwarring: is het mooi, lekker of gruwelijk? Haar werk is ook enorm theatraal. Denk aan de dekens in het Bonnefanten met sneeuw eroverheen.’ Muziek ‘Wij hebben binnenkort familieweekend met een Bosua-muziek-bingo-avond waarvoor we allemaal muziek bijeen moesten zoeken die met de familie te maken heeft. Mijn zoektocht leidde ertoe dat ik om half twee ’s nachts terecht kwam in een enorme trip via de Internationale – ik kom uit een zeer socialistisch gezin – gezongen door een Russisch koor, Pete Seeger & The Weavers, Miriam Zairi en Bretonse Fest-Noz muziek. Folkmuziek zit op de een of andere manier in mijn DNA. Iets in die muziek maakt aanspraak op een collectieve verbondenheid of emotie. Daar kan ik van smelten. Ik kan dat ook voelen in een goeie meezinger, waardoor we allemaal beginnen te zingen en te dansen.’ Boeken ‘Ik lees geen romans, ik lees sowieso weinig. Deze zomer heb ik wel de boeken van bioloog en ontdekkingsreiziger Arita Baaijens gelezen. Het laatste heet In gesprek met de Noordzee. Ze heeft een nieuw vocabulaire gevonden om de bezieling van landschap te beschrijven. Alleen reizen is voor mij nooit een optie geweest, daar ben ik te bang voor. Maar voor het eerst denk ik: wat zit ik me druk te maken. Ik voel de behoefte meer te reizen.’  Architectuur ‘Met het fantaseren over die tweeduizend vierkante meter creatieve ruimte ben ik in mijn hoofd natuurlijk al aan het bouwen. Een soort kathedraal waar iedereen binnen mag en waar heilige dingen mogen gebeuren. Ik resideer momenteel een aantal weken op het terrein van een ondernemer die een bronsgieterij is begonnen. Hij heeft een exporuimte in een grote kas en een drietal huizen neergezet op een lapje grond in Brabant. Ik woon in een prachtig atelier met veel glas. De tuin/natuur is onderdeel van de woonkamer. Het is niet groot maar door de ruimte wordt mijn creativiteit geprikkeld. Goeie architectuur heeft invloed op ons welzijn. Slechte trouwens ook.’  Minou Bosua (Velsen, 1969) is theatermaker, regisseur en actrice. Met Ingrid Wender richtte ze in 1992 cabaretgezelschap De bloeiende maagden op. Sinds 2016 is ze artistiek leider van theatergezelschap MINOUX. Ze maakt maatschappelijk betrokken voorstellingen. minoux.nl