‘Het doet pijn, het is mooi, het is extreem, het is nooit eenduidig.’ Dit antwoord gaf ik mezelf deze zomer, op de vraag waarom ik alweer was blijven hangen bij een werk van Lydia Schouten. Even daarvoor had ik in een klein Servisch museum een groepsexpositie gezien met daarin een videoregistratie uit de jaren zeventig van Schoutens performance Kooi/Cage. Met een mengelmoes van ontroering, fascinatie en woede had ik ernaar gekeken hoe ze als een opgefokte tijger rondjes draait in...
