Digital natives

naar zeventien.” Tim de Paepe (Aalst (B), 1989): “Als je naar de academie gaat, denk je dat je weet wat je wil maar dat weet je niet. Ik weet nu, in het vierde jaar van de regisseursopleiding, dat ik mijn verleden als informaticus zal inzetten om mijn verhaal te vertellen. Wat ik als maker interessant vind, is de verbinding tussen mensen, en de rol die technologie daarin speelt.” Hij is doende met een trilogie. In het eerste deel staat het omzetten van de fysieke naar de digitale mens staat centraal. Het tweede deel, #2 Bias, een samenwerking met talentenmakelaar VIA ZUID en met ondersteund door Toneelgroep Maastricht, gaat het over de macht van data op de samenleving. De Paepe bekommert zich nogal over de rol van het publiek. Ook als hij naar de toekomst kijkt. “Ik denk dat we ons als makers heel bewust moeten zijn wie er in het publiek zit. Elke theaterbezoeker heeft als het ware zijn eigen dramaturgie. Die ze inzetten in een voorstelling. In die zin hoort het publiek bij het stuk, het zijn acteurs. Over drie jaar komen de zogenaamde digital natives in de zalen, jongeren van nu die digitaal zijn opgegroeid. Die reageren anders dan wij. Als ik naar een voorstelling ga en voor mij zitten jongeren te multitasken met hun smartphone, die ze zelfs op verzoek niet uitzetten, is de vraag: Afpakken of laten?” Hebben deze bezoekers van de toekomst wel iets te zoeken in het theater? “Je kunt je afvragen of het theater langzaam moet zijn of juist niet, omdat de jongeren van nu zoveel input krijgen via snelle communicatie. Ik denk daar als maker over na.” Volgens De Paepe is theater vooral een collectieve ervaring. “Film is individueler en daarom voor mij minder interessant. We hebben fysieke nood aan elkaar op sociaal niveau. Daarom stap ik ’s avonds in mijn auto en ga ik naar het theater.”